Любіць як ІсусУзор

Любіць як Ісус - значыць любіць Ісуса

Калі мая сям'я толькі пачала браць прыёмышаў, мы пайшлі на калядную вечарыну для прыёмных сем'яў, зараганізаваную царквой, у якой мы ніколі раней не былі і да веравызнаньня якое мы не належалі. Я правяла тыя дзьве гадзіны, стрымліваючы сьлёзы і намагаючыся застацца спакойнаю. Куды б я ні глядзела, я паўсюль бачыла Ісусаў твар у натоўпе.

Яшчэ да таго, як мы зь дзецьмі ўвайшлі ў будынак, мы напаткалі сяброўку. Ён быў у ейных руках у выглядзе маленькае дзяўчынкі, народжанай з залежнасьцю ад мэтамфэтаміну, какаіну, альпразаламу і яшчэ нейкага наркотыку, назвы якога я ня памятаю. Ён быў за дзьвярыма - цэлая гурма валанцёраў цёпла прывітала нас замест таго, каб правесьці сваю апошнюю перад Раством суботу ў краме падарункаў. Потым Ён стаў ззаду. Маці, бацька і - я не жартую - шэсьць прыёмышаў школьнага ўзросту. Бальшыня зь іх у акулярах з тлустымі лінзамі і біяпратэзамі на нагах, і ўсе чыста апранутыя і з задаволенымі ўсьмешкамі на тварах. Ён таксама быў і рудавалосым хлопчыкам, які ганарліва паказаў мне свой набор Lego, што падараваў яму ананімны сябра царквы. Ён быў і бацькам, які асьцярожна абцёр сьліну хлопчыка ў калясцы для інвалідаў, і хлопчыкам, які мог адказаць толькі павярнуўшы свой цяпер чысты твар, каб паглядзейць бацьку ў вочы. Ён быў і балбатліваю кабетаю зь вялікім, здаровым немаўляткам на руках і дзіцём, што зьвісала зь ейнае нагі. І старою жанчынаю, што пяяла двум маленькім хлопчыкам з імплантамі ў вушах. І мілым дзядулем у капелюшы Сьвятога Мікалая, які заводзіў калядкі, каб дапамагчы дзецям супакоіцца. Едучы дахаты з поўным багажнікам падарункаў і прадуктаў, я зразумела, што Ён быў і тымі дзьвюма сёстрамі, якія вярталіся з намі дадому. Ён нават быў маёю сям'ёю таксама. Мы былі як Ісус і адначасова любілі як Ісус. Ісус быў паўсюль. У дзеі любові і ў тых, каго любілі.

У сёньняшнім урыўку са Сьвятога Пісьма Павал заклікае Царкву жыць так, як на той каляднай вечарыне. Каб была роўнасьць. Каб было адчуваньне, што мы ўсё робім разам. Што мы ня проста Ягоныя рукі ды ногі, але часам і Ягоны твар. Ягонае цела, якое можна ўспрыняць дотыкам і зрокам. Але мы не адчуем таго, пакуль не дазволім сабе апусьціцца з галавою ў смутак, нястачу, боль, галечу, слабасьць і самоту. Бяз гэтага рэчы накшталт дзяцей у тваім горадзе, што праводзяць Каляды ў адзіноце, не закрануць цябе, бо ты нават ня ведаеш, як іх завуць. І пакуль ты не зазірнеш ім у вочы, ты ніколі не зазнаеш радасьць бачыць Ісусаў твар на гэтай зямлі.

Але яно таго вартае. Ён неверагодна прыгожы, аж дух займае. Ён велічны, дзівосны, сьветлы, слаўны. І дзеля гэтага варта любіць як Ісус - ад усяго сэрца.

Кендра Голдн,
з каманды творчай мэдыі царквы Life.Church