Любіць як ІсусУзор

Чаканьне ў чарзе

Паняцьце сацыяльнага статусу заўсёды бянтэжыла мяне. Чаму людзі лічаць некаторых людзей лепшымі за іншых? На месца чалавека ў грамадзтве ўплывае шэраг фактараў: слава, багацьце, здольнасьці, прыгажосьць, характар, тытул, паходжаньне і г.д.

Упершыню я заўважыла розныя ступені папулярнасьці, бадай, у вышэйшай школе. Але я дагэтуль працягваю заўважаць, што натоўпы аднагалосна ўзвышаюць адных і ігнаруюць іншых. Мы самі строім людзей у шарэнгу, ставячы некаторых на першае месца, а некаторых на апошняе.

Аднаго разу, калі я толькі пераехала ў вялікі горад, я, не падумаўшы, пайшла ў банкамат у суботу. Сьпяшаючыся на спатканьне з чалавекам, якога мне вельмі хацелася ўразіць, я стала ў доўгую чаргу, што складалася зь нецярплівых людзей, якім былі патрэбны грошы на выходныя. Пагружаная ў думкі, я не адразу заўважыла хваляваньне, якое закранула прынамсі восем людзей з чаргі. Хтосьці ўсхліпнуў і пачулася лаянка, і я ўбачыла жанчыну, якая намагалася не паказваць сваіх эмоцыяў і завяршыць сваю трансакцыю. Я ўтаропілася ў яе, а потым паглядзела на людзей у чарзе. Ніхто не глядзеў нікому ў вочы і ўсе ветліва (або проста нецярпліва) ігнаравалі жанчыну ў крызісе. Скасаваўшы сваю трансакцыю, кабета павярнулася да ўсіх нас і сказала: "Толькі што памёр мой бацька." Тое прагучала не зусім як выбачэньне, а больш як тлумачэньне. Калі ніхто ёй не адказаў, то яна павярнулася, усё яшчэ плачучы, і выйшла ў паркоўку. Я агледзелася, чакаючы, што нехта зробіць нешта. Мне стала агідна, бо раптам я зразумела, што мае дзьве нагі не адарваліся ад падлогі толькі таму, што я не хацела страціць сваё месца ў чарзе.

Як часта мы прыярытэзуем уласны расклад замест таго, каб любіць людзей так, як Ісус хоча, каб мы любілі? Як часта мы ігнаруем дарагіх Хрысту людзей, бо мы вызначаем іхнюю вартасьць павярхоўна? Падчас таго здарэньня ля банкамату я некуды сьпяшалася і хацела ўразіць некага. Я ня знала тую жанчыну і эгаістычна думала, што не магла ахвяраваць на яе мой час. Але Хрыстос ня кліча нас служыць Яму толькі тады, калі нам зручна. Ён ня просіць нас служыць выключна тым, каго мы ўважаем за вартых нашае ўвагі. Ён пераставіць нашыя прыярытэты - з каралевы студэнцкага балю на порна-зорку або з наркамана на спартоўца - і абвесьціць, што незалежна ад таго, якія ярлыкі мы панавешвалі на людзей, апошнія будуць першымі першыя будуць апошнімі.

Падчас таго, як засмучаная жанчына намагалася адчыніць сваю машыну, я адчула, як мае ногі панесьлі мяне да яе. Яна стала маім прыярытэтам у маім сэрцы, якое напоўнілася спагадаю да яе. Яна паглядзела на мяне са зьдзіўленьнем, а я шчыра сказала: "Прымеце мае спачуваньні." Ейны твар зноў агарнуўся смуткам, і яна пачала плакаць, а я яе абняла. Праз хвіліну яна супакоілася і ціха падзякавала мяне, а потым забралася ў машыну і ад'ехала. Я пайшла назад да банкамату, дзе людзі стаялі, утаропіўшыся ў свае мабільнікі, цалкам ігнаруючы мяне.

І я стала ў канец чаргі.

Бэт Кэсл
з каманды творчай мэдыі царквы Life.Church (жонка)