អំនួត

យើងបានដើរផុតមកដល់ថ្ងៃទី ៥ នៃការចម្រាញ់ខ្លួនយើងឱ្យនៅទំនេរហើយ។ មកដល់ត្រឹមនេះ គឺវាពិតមិនស្រួលនោះទេ!

តើមានពេលប៉ុន្មានដងដែរ ដែលព្រះបានស្នើឱ្យយើងធ្វើអ្វីមួយ តែយើងបែរជាមិនធ្វើ ឬធ្វើវាបានតែពាក់កណ្ដាលនោះ? នេះហើយជាអំនួត។ នេះគឺជារបៀបដែលយើងនិយាយ៖ «ខ្ញុំជាព្រះ ហើយខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលជាការល្អបំផុតសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំ នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ»។

អំនួតកំពុងតែរត់អុកឡុក គ្មានក្រែងនរណានៅក្នុងពិភពលោកយើងនាសព្វថ្ងៃនេះ។ អំនួតមាននៅក្នុងកិត្យានុភាពរបស់បុគ្គល មាននៅក្នុងប្រាក់ចំណូល មាននៅក្នុងសមត្ថភាព មាននៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ និងមាននៅក្នុងរឿងជាច្រើនផ្សេងទៀត។ អំនួតនេះកំពុងតែទាញយើងឱ្យឃ្លាតចាកចេញឆ្ងាយពីព្រះ ហើយវាកំពុងតែធ្វើឱ្យយើងផ្ដោតតែទៅលើខ្លួនឯង និងតែទៅលើអ្វីដែលយើងអាចសម្រេចបានប៉ុណ្ណោះ។

នៅក្នុង យ៉ាកុប ៤៖៦-៨ លោកសាវ័ក យ៉ាកុប ថ្លែងថាព្រះជាម្ចាស់ ប្រឆាំងទាស់នឹងមនុស្សមានអំនួត ហើយព្រះអង្គបង្ហាញព្រះគុណដល់អ្នកបន្ទាបខ្លួន។ យើងត្រូវការភាពចេះបន្ទាបខ្លួនយើងផ្ទាល់នៅចំពោះព្រះភក្រ្តនៃព្រះ ដើម្បីឱ្យយើងអាចទទួលបានព្រះគុណរបស់ព្រះ។ នៅពេលយើងដឹងថារាល់អ្វីៗដែលយើងមាន ហើយរាល់អ្វីៗដែលយើងបានសម្រេចគឺជាព្រះពរបានមកពីព្រះ នោះយើងនឹងគ្មានចិត្ត គ្មាននូវកន្លែង ឱ្យអំនួត មាននៅក្នុងយើងបានទេ។

សុភាសិត ១៦៖១៨ បន្ថែមទៅក្នុងភាពគ្រោះថ្នាក់នៃអំនួត ដោយចែងឡើងថា អំនួតគឺជាចំណុចផ្ដើមដំបូងនៃក្ដីវិនាស។ អំនួតនាំទៅរករឿងវិនាសកម្ម! ប្រសិនបើយើងដឹងថាហេតុនេះគឺជាការពិត តើហេតុអ្វីបានជាយើងនៅតែបន្តផ្ទុកដាក់អំនួត ពីលើរឿងដែលមិនចាំបាច់ទាំងឡាយ ដែលមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូច្នេះ?

ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតយ៉ាងពេញលេញនិងហូរហៀរ នោះយើងត្រូវតែកម្ចាត់អំនួតចេញពីខ្លួនយើង។ ប្រសិនបើយើងចង់បានជីវិតដែលបំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ នោះយើងមិនត្រូវទុកកន្លែង ឬចំណែកណាមួយនៃដួងចិត្តរបស់យើងសម្រាប់អំនួតឡើយ។ ចូរអធិស្ឋាន ហើយទូលសូមព្រះ ដើម្បីបើកសម្ដែងរាល់ទីកន្លែងណាដែលកំពុងតែលាក់បាំងអំនួតក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ជាប្រយោជន៍ឱ្យអ្នកអាចដើរតាមព្រះអង្គទាំងស្រុងវិញ។