Грэх: Чаму Раство – для ўсіх

Аўтар: Дэні Савэдра

«Але сёньня, незалежна ад закона, зьявілася праведнасьць Божая, пра якую сьведчаць закон і прарокі, праведнасьць Божая празь веру ў Ісуса Хрыста ва ўсіх і на ўсіх вернікаў; бо няма розьніцы, бо ўсе зграшылі і пазбаўлены славы Божай, атрымліваючы апраўданьне дарам, паводле мілаты Ягонай, адкупленьнем у Ісусе Хрысьце…» Рымлянаў 3:21-24

Штогод мы сьвяткуем Раство. Гэта цудоўны час радасьці й добрых навінаў. Мы ўпрыгожваем ялінку, падвешваем аганькі, сьпяваем прыгожыя калядкі й дорым цудоўныя падарункі. І штогод хрысьціяне любяць нагадваць усім, што прычына сьвяткаваньня – Ісус. Але як часта мы сапраўды прыпыняемся, каб паразважаць над тым, чаму Ён зьяўляецца прычынай гэтае сьвяточнае пары. Увогуле, навошта гэтая пара існуе? Навошта Ісус пакінуў нябёсы й прыйшоў на зямлю?

Кароткі адказ? Наш грэх. Бачыце, Госпад вельмі моцна любіць нас. Ён стварыў нас паводле Свайго вобразу й падабенства (Быцьцё 1:27). Мы былі Ягоным найкаштоўнейшым стварэньнем, зробленым на тое, каб праслаўляць Яго й быць у дасканалых адносінах зь Ім заўжды як Ягоныя любыя дзеці. Тое было нашае наканаваньне, дзеля якога мы былі створаныя…Гэта тое, што зазналі Адам ды Ева. Яны хадзілі з Богам, гутарылі зь Ім ды цешыліся Ягонай прысутнасьцю. Ім давялося пажыць у сваім пакліканьні ды частавацца пладамі з Саду (Быцьцё 2:15–16). Але потым усё пайшло ня так…калі здарыўся ўпадак.

Адам ды Ева дазволілі сваёй самазадаволенасьці ды эгаістычным імпульсам – свайму жаданьню стаць «як Бог» – перашкодзіць ім думаць ясна. І праз тое, што яны дазволілі гаду ашукаць іх, яны й усе мы страцілі ласку. У той самы момант, кажа нам Павал, «праз аднаго чалавека грэх увайшоў у сьвет, і праз грэх – сьмерць, і так сьмерць перайшла ўва ўсіх людзей, бо ў ім усе зграшылі» (Рымлянаў 5:12). Найгоршае з усяго таго – гэта той факт, што тая самая рэч, якой яны захацелі былі, – быць як Бог – была ў іх. Яны насілі ў сабе Ягоны вобраз ды падабенства, і Ягоны адбітак быў у іхных сэрцах ды душах.

У сваёй кнізе Sin and Redemption (Грэх і збаўленьне) Джон Гарніэр сьцьвярджае, што «Грэх такім чынам зьяўляецца прычынай адчужаньня й варожасьці да Бога, або, інакш кажучы, маральнага разьдзяленьня паміж грэшнікам і Богам, і тое ёсьць духоўнай сьмерцю; супрацьлеглым гэтаму ёсьць абуджэньне, або атрыманьне жыцьця, г.зн. прымірэньне з Богам». Грэх Адама ды Евы заразіў усіх іхных дзяцей, кожнага чалавека ў гісторыі чалавецтва без выключэньняў. Ён выклікаў разрыў і разьдзяленьне паміж намі ды сьвятым і бязгрэшным Богам. Кожнае дзіцё, якое нарадзілася пасьля таго здарэньня, нарадзілася духоўна мёртвым, адлучаным ад Бога – за выняткам Аднога. Такім парадкам, калі мы нараджаемся духоўна мёртвымі, дык як толькі мы паміраем фізычна, то адбываецца назаўсёдная сьмерць бяз шанцу на прымірэньне.

У лісьце да Рымлянаў 6:23 Павал кажа: «Бо адплата за грэх – сьмерць». Грэх у Эдэмскім садзе прынёс неадкладную духоўную сьмерць усяму чалавецтву. Канчатковы доўг за грэх – гэта поўная сьмерць, якая адбываецца пры фізычнае сьмерці. Такім парадкам, каб вярнуць доўг грэху (сьмерць), нешта іншае (або нехта іншы) мусіў памерці замест грэшніка. Каб заплаціць доўг грэху спатрэбіўся працэс ахвярапрыношаньня. Чаму? Бо кошт нашага грэху – сьмерць і «без праліцьця крыві не бывае дараваньня» (Габрэяў 9:22).

Мы бачым першы прыклад гэтага адразу пасьля ўпадку. У Быцьці 3:21 напісана: «І зрабіў Гасподзь Бог Адаму й жонцы ягонай вопратку скураную ды апрануў іх». Бачыце, дзеля таго, каб Бог змог апрануць Адама ды Еву і забраць іхны сорам, Ён мусіў забіць жывёліну, праліць ейную кроў. Аднак «немагчыма, каб кроў цялят ды казлоў зьнішчала грахі» (Габрэяў 10:4). Таго папросту не было дастаткова. І вось што робіць гісторыю Раства такой моцнай!

Гісторыя Раства – гэта гісторыя моманту, у які дзівосны Божы плян стаў рэальнасьцю. Як? «Бо так палюбіў Бог сьвет, што Сына Свайго Адзінароднага аддаў, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыцьцё вечнае» (Яна 3:16). Ісус, бязгрэшны Сын Бога сказаў: «Вось, іду … выканаць волю Тваю, Божа» (Габрэяў 10:7) і Ён «аддаў Сябе за грахі нашыя … паводле волі Бога і Айца нашага» (Галятаў 1:4). Ён заплаціў за нашыя грахі раз назаўсёды, каб даць нам Божы дар – «жыцьцё вечнае ў Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым» (Рымлянаў 6:23). Праз тое, што зрабіў Ісус, мы можам цяпер праслаўляць Бога й цешыцца Ім больш асабіста як Адам ды Ева некалі маглі. Нам выпадае ня толькі хадзіць з Богам, але й мець Божы Дух унутры нас!