У хаце няма месца…але запрашаюцца ўсе

Аўтар: Дэні Савэдра

«Калі ж былі яны там, настаў час радзіць Ёй; і нарадзіла Сына Свайго першынца, і спавіла Яго, і паклала яго ў ясьлі, бо не было ім месца ў гасьцініцы. І былі пастухі ў той ваколіцы, якія начавалі ў полі і вартавалі ўначы ля статку свайго. І вось, стаў перад імі анёл Госпадаў … І сталася, калі адышлі ад іх анёлы ў неба, пастухі сказалі адзін аднаму: «Хадзем у Бэтлеем і ўбачым, ці сталася тое слова, якое абвясьціў нам Госпад». – Лукаша 2:6-9, 15

«Дзе кароль Юдэйскі, што нарадзіўся? Бо мы бачылі на ўсходзе зорку Ягоную і прыйшлі пакланіцца Яму … Убачыўшы зорку, яны ўзрадаваліся радасьцю вельмі вялікаю. І, увайшоўшы ў дом, убачылі Дзіцятка з Марыяй, маці Ягонай, і, упаўшы, пакланіліся Яму; і, адчыніўшы скарбы свае, прынесьлі Яму падарункі: золата, ладан і сьмірну». – Мацьвея 2:2, 10-11

Ці вы памятаеце вашыя першыя сямейныя вакацыі? Я дык памятаю! Мы паляцелі ў Паўночную Караліну на вясельле. Мы ўпершыню ўзялі на самалёт свайго сына, якому тады было каля 17 месяцаў. Як і можна было чакаць, з гэтага выйшла вар’яцтва як у нейкай камэдыі. У палёце наш сын румзаў як ненармальны; мы гасьцявалі ў блізкіх сяброў, у якіх таксама было аднагадовае немаўля, і гэта была цэлая прыгода, і зусім ня тое, чаго мы чакалі. Але мы адначасова добра павесяліліся й цудоўна правялі час, і ў нас дагэтуль ёсьць дзівосныя ўспаміны, якія прыемна прыгадваць.

Думаю, што з Марыяй ды Язэпам здарылася нешта накшталт гэтага… Надзвычай вар’яцкія й бурныя, доўгія і стамляльныя, поўныя неспадзяванак, але ў рэшце рэшт дзівосныя ўспаміны іхняга жыцьця. Толькі ўявіце сабе… Марыя была тады вельмі цяжарная, і яны мусілі нагрузіць асла ды ісьці ў Бэтлеем, адкуль паходзілі іхныя продкі – мястэчка, дзе яны ніколі не жылі, дзе ў іх было колькі далёкіх сваякоў, што дагэтуль жылі там, але дзе, напэўна, не было нікога, каго яны ведалі добра. І вось яны павінны былі спадзявацца, што нехта з тых сваякоў меў дзе ім гасьцяваць.

Але калі Язэп ды Марыя дабраліся да Бэтлеему, ужо не было дзе гасьцяваць у сваякоў. Усе пакоі былі занятыя, але можа праз тое, што яны былі сваякамі й Марыя была цяжарная, нехта дазволіў ім затрымацца ў ніжнім пакоі, дзе яны трымалі жывёлу ўначы. Уявіце сабе нешта накшталт падвалу або гаражу, дзе вы трымаеце свайго сабаку альбо котку…або сваіх кароў ды аслоў!

Ці гэта не вар’яцтва? Але сытуацыя пагоршылася яшчэ…Ці вы ведаеце, дзе Ісус, Збаўца, правёў Сваю першую ноч на зямлі? Не ў прыгожай калысцы або ўтульным ложку. Яго паклалі ў ясьлі – карыта, зь якога ела жывёла. Часта ў традыцыйных калядных сцэнах ясьлі паказваюць як драўляную люльку. Насамрэч, тыя ясьлі былі нечым накшталт вялікага прастакутнага вясковага ўмывальніка з каменя, пастаўленага на двух блёках бэтону!

У тую ноч для Ісуса не знайшлося месца на гэтай зямлі, але праз запрашэньне пастухоў з той ваколіцы ды прыбыцьцё мудрацоў з Усходу Госпад паказаў нам, што Ён запрашае ўсіх прыйсьці ды пакланіцца ля Ісусавых ног. Як так? Сярод усіх людзей, якія маглі б быць запрошанымі з усяго жыдоўскага грамадзтва, Бог абраў групу пастухоў, каб яны пачулі навіну аб нараджэньні Ісуса й прыйшлі пакланіцца Яму. Тое вельмі ўражвае, бо пастухі належалі да ніжэйшых сацыяльных групаў.

Задумайцеся над тым, як пастухова праца перашкаджала ім быць часткай жыдоўскага грамадзтва, выконваць абрадавае ачышчэньне і часта нават ушаноўваць пэўныя рэлігійныя сьвяшчэнныя сходы й сьвяты. Нягледзячы на тое, пастухі, якія, бясспрэчна, наглядалі за авечкамі, якія аднаго дня меліся быць выкарыстанымі на ахвярапрынашэньне ў храме, былі запрошаныя. Джон МакАртур гэтак удала сказаў: «Як правільна, што менавіта яны першымі даведаліся пра Божае Ягня!»

Нават глыбейшае значэньне мае для нас сёньня прыбыцьцё мудрацоў – групы бабілёнскіх/пэрсыдзкіх сьвятароў ды астролягаў, якія адважна пайшлі за зорным указальнікам, каб знайсьці Караля. Але вось у чым рэч: гэныя мудрацы былі паганамі, а не жыдамі. Яны настолькі верылі Божаму Слову, што пакінулі сваю краіну, каб пайсьці шукаць абяцанага Мэсію. Яны шукалі Яго празь веру і ад усяго сэрца і вельмі ўсьцешыліся, калі нарэшце знайшлі Яго. Убачыўшы Яго ва ўсім Ягоным сьціплым бляску, яны далі Яму надзвычай каштоўныя падарункі, адпаведныя для Караля. Гэта дэманструе, што кожны можа ісьці да ног Ісуса – дзівоснага падарунка ад Бога, Мэсіі ды Караля. Кожны можа ісьці да Яго, каб пакланіцца й атрымаць збаўленьне!

Гэтым Раством, я малюся аб тым, каб мы пачалі разважаць гэтак сама. Малюся аб тым, каб мы глядзелі на людзей, не зважаючы на іхняе паходжаньне, перакананьні або лад жыцьця, зь любоўю, спагадай і дабрынёй – як тое робіць Ісус. І я малюся, каб мы, нібы тая зорка, што прывяла мудрацоў да Ісуса, маглі быць сьвятлом, якое запрашае гэты сьвет аддаць глыбокую пашану нашаму Каралю!