Solid Joys ShqipShembull

A je i gëzuar që nuk je Perëndi?

“Jepini ZOTIT, o familje të popujve, jepini ZOTIT lavdi dhe forcë.” (Psalmi 96:7)

Këtu shohim një pjesë të përjetimit të cilit psalmisti i referohet kur thotë: “Jepini Zotit lavdi dhe forcë.” Çfarë bëjmë kur “i japim Zotit forcë”?

Së pari, me hirin e Perëndisë, ne i kushtojmë vëmendje Perëndisë dhe shohim që Ai është i fortë. I kushtojmë vëmendje forcës së Tij. Pastaj, ne japim aprovimin tonë për madhështinë e forcës së Tij. Ne tregojmë konsiderimin e duhur ndaj vlerës së Tij.

Ne zbulojmë se forca e Tij është e mrekullueshme. Sidoqoftë, çfarë e bën mahnitjen që përjetojmë të jetë një mahnitje “dhënëse”—“Jepini ZOTIT lavdi dhe forcë!”—është gëzimi ynë që madhështia e forcës i takon Atij dhe jo neve.

Ne ndiejmë se fakti që Ai është pafundësisht i fortë dhe ne nuk jemi të tillë, është shumë domethënës. Ne e duam faktin që Ai është i tillë. Nuk kemi smirë ndaj Perëndisë për forcën e Tij. Nuk e lakmojmë fuqinë e Tij, por jemi të mbushur plot me gëzim që forca i takon Atij.

Gjithçka brenda nesh ngazëllon për t’u distancuar nga vetja dhe për të soditur këtë fuqi—sikur të merrnim pjesë në festimin e fitores së një vrapuesi të distancave të gjata, i cili na ka mundur në garë, dhe të gjenim kënaqësi më të madhe te admirimi i forcës së tij, dhe jo te hidhërimi për humbjen tonë.

Ne e gjejmë kuptimin më të thellë të jetës, kur zemrat tona e largojnë vështrimin lirisht nga vetja dhe admirojnë fuqinë e Perëndisë, në vend që të përqendrohemi përbrenda dhe të mburremi me forcën tonë—apo madje të mendojmë për forcën tonë. Ne zbulojmë diçka të jashtëzakonshme: Është thellësisht e kënaqshme të mos jesh Perëndi, dhe të heqësh dorë nga të gjitha mendimet e dëshirat për të qenë Perëndi.

Kur i kushtojmë vëmendje forcës së Perëndisë, brenda nesh ngjallet ndërgjegjësimi që Perëndia krijoi gjithësinë për këtë qëllim: që ne të përjetonim kënaqësinë e plotë e të mos qenët Perëndi, por të admirojmë Mirësinë e Perëndisë—forcën e Perëndisë. Në ne zë vend ndërgjegjësimi paqësor, se admirimi i të pafundmes është qëllimi përfundimtar dhe plotësisht i kënaqshëm i të gjitha gjërave.

Ne dridhemi edhe nga tundimi më i vogël për të deklaruar se ka ndonjë fuqi që vjen prej nesh. Perëndia na ka bërë të dobët, për të na mbrojtur nga kjo: “Dhe ne e kemi këtë thesar në enë prej balte, që epërsia e pashoqe e kësaj fuqie të jetë e Perëndisë dhe jo prej nesh” (2 e Korintasve 4:7).

Oh, çfarë dashurie është kjo, që Perëndia të na mbrojë nga zëvendësimi i lartësive të përjetshme të admirimit të fuqisë së Tij me përpjekjet e kota për t’u mburrur në fuqinë tonë! Është gëzim i madh të mos jesh Perëndi, por përkundrazi ta shohësh Perëndinë!