Ku Tobie, Boże mójPrzykład

Czy On rzeczywiście jest moim Panem?

Radość przychodzi z obserwowania zupełnego wypełnienia się konkretnego celu, dla którego zostałem stworzony i ponownie się narodziłem, a nie z udanego przeprowadzenia czegoś, co sam sobie wymyśliłem. Radość, której doświadczył Pan, przyszła w efekcie wykonania tego, dla czego posłał Go Ojciec. Mówi nam tak: “Jak Mnie posłał Ojciec, tak i Ja was posyłam” (Ewangelia Jana 20:21). Czy otrzymałeś służbę od Pana? Jeśli tak, to musisz być jej wierny — uważać swoje życie za cenne tylko wtedy, gdy wypełnisz swoje posłannictwo. Ta świadomość, że wykonało się coś, do czego posłał cię Jezus - pomyśl, co to będzie za uczucie, gdy Jezus tak się do ciebie zwróci: “Wspaniale, dobry i wierny sługo!" (Ewangelia Mateusza 25:21). Każdy z nas ma znaleźć w życiu niszę i duchowo ją znajdujemy, gdy otrzymujemy służbę od Pana. Aby tak się stało, musimy mieć bliską społeczność z Jezusem i musimy Go poznać ponad to, że jest naszym osobistym Zbawicielem. Musimy też mieć wolę doświadczania wszystkiego z tym związanego, jak to przedstawiają Dzieje Apostolskie 9:16: “Ja sam pokażę mu, ile będzie musiał wycierpieć dla mojego imienia”.

Pan pyta: “Czy kochasz Mnie?” - jeśli tak, to: “Paś moje owce” (Ewangelia Jana 21:17). Nie oferuje nam wyboru co do tego, jak możemy Mu służyć; On prosi o bezwzględną lojalność wobec swojego nakazu, o wierność temu, co rozeznajemy, gdy znajdujemy się w najbliższej społeczności z Bogiem. Jeśli dostałeś służbę od Pana, to będziesz wiedział, że potrzeba to nie to samo co powołanie - potrzeba jest możliwością do wprowadzenia powołania w praktykę. Powołanie to zachowanie wierności wobec służby otrzymanej w trakcie bycia w społeczności z Nim. Nie oznacza to wcale istnienia całej serii różnych posług wyznaczonych dla ciebie. To oznacza, że musisz być wyczulony na to, do czego powołał cię Jezus i czasem może to oznaczać ignorowanie zapotrzebowania na służenie w innych sferach.

O Panie, błagam Cię o niespożyte siły i prostą radość. Utrzymuj mój umysł w pokorze pod względem motywów i zamiarów, tak, by nie było nic mojego, lecz Najwyższego.