UrazaPrzykład

Przebaczenie na pustkowiu 

„Boże, jestem na Ciebie wściekła” - wymamrotałam pod nosem, gdy z impetem wrzuciłam Biblię do szuflady szafki nocnej. Nie czułam się jak u siebie, wszystko przestało być realne. Prawie przez rok nie czułam się sobą, gdy mój umysł opanował lęk i depresja. 

Walczyłam, rozpaczliwie starałam się odzyskać to, kim byłam kiedyś, kimś kto w Jezusie widział drogiego przyjaciela, kto osobiście znał Boga i czuł poruszanie się Ducha Świętego w każdym momencie dnia. Ale gdzieś między wychowywaniem czwórki dzikich i wspaniałych dzieci, koniecznością łączenia życia rodzinnego z pracą i zachęcaniem innych do zaufania z całego serca Bogu - zapomniałam Mu powierzyć własne serce. 

Byłam wściekła, że Bóg dopuścił do mojego wyjścia na pustynię, czyli przeżywania okresu, w którym nie czułam Jego obecności, będąc w potrzasku własnego umysłu. Nienawidziłam tej pustki. 

W złości i frustracji, miesiącami szukałam siły, by otworzyć Biblię. Większość czasu zajmowało mi krzyczenie na Boga. I wiesz, czego się dowiedziałam? - że Bóg to zniesie. Bóg wytrzyma moją złość. Da radę z moimi napadami gniewu. On to wszystko wytrzyma. 

Pewnego dnia w końcu znalazłam siłę, żeby otworzyć Biblię i odnalazłam siebie samą w historii Hioba. Co prawda, nie straciłem owiec (no dobra, nigdy nie miałam owiec), ani dzieci, ani domu, ale odczuwałam ataki wroga z każdej strony. Wiedziałam, że podobnie jak Hiob, miałem przestrzeń do złoszczenia się, ale i do przebaczenia Bogu i pamiętania o Jego suwerenności. 

Przedstawię teraz kilka poznanych przeze mnie faktów odnośnie przebaczenia Bogu, po tym, jak doznasz zranienia. Mam nadzieję, że okażą się dla ciebie pomocne, abyś także mógł chodzić w przebaczeniu. 

1. Pamiętaj, że Bóg we wszystkim działa dla twojego dobra. Bóg może dopuścić, by nadarzały się złe rzeczy. Nigdy nie obiecał codziennie słońca i róż! Mogą cię dopadać problemy, bóle serca i do tego stopnia przytłaczać, że będziesz na Niego wrzeszczał i krzyczał, ale On to zniesie i ciągle będzie działał dla twojego dobra. 

2. Niech twoja uraza stanie się szansą na bliższe poznanie Boga. Mogę uczciwie stwierdzić, że każdy ciemny dzień, który przeszłam z Panem, zbliżył mnie do Niego, nawet jeśli przez całą drogę na Niego krzyczałam, jak maluch odmawiający jedzenia brukselki na obiad. Pustynia zawsze może nas do Niego zbliżyć. 

3. Bądź wdzięczny i ukróć narzekanie. Bóg nie lubi, kiedy narzekamy i powątpiewamy (List do Filipian 2:14). Mamy być wdzięczni we wszystkich okolicznościach, nie za wszystkie okoliczności. Jak mówię moim dzieciom - badajcie swoją motywację! 

4. Pamiętaj, Bóg nie robi niczego złego, ale dobrze jest Mu przebaczyć. To okazało się dla mnie kluczowe w odnalezieniu uzdrowienia. Łatwo obwiniać Boga, gdy sprawy nie układają się po naszej myśli, bo myślimy, że Bóg chce nam dołożyć. Ale Bóg się nie myli. Nigdy się nie upiera, by nas zranić lub dopuścić do cierpienia bez przyczyny. A jednak, warto Mu przebaczyć, bo to nam pomoże zdrowieć i kroczyć w zdrowszej relacji z Nim. 

I powiem ci coś jeszcze — zaczęłam widzieć uzdrowienie. Stan, który w tym najciemniejszym, najbardziej gniewnym i pełnym pustki czasie, wydawał mi się niemożliwy. Nie miałam pewności, czy kiedykolwiek dojdę do punktu pełnego przebaczenia Bogu. Teraz, jednak, mogę powiedzieć, że kroczymy w nowym rytmie, jakiego dotąd nie znałam. Jest świeżo i inaczej. I nigdy nie doświadczyłabym takiej bliskości, gdyby nie ta, znienawidzona przeze mnie pustka. Więc, w sumie, pustka nie jest taka zła. 

— Kara-Kae, szukając przebaczenia na pustkowiu  

Pomódl się: Boże, dziękuje ci za cierpliwość, życzliwość i łaskę. Dziękuję za wysłuchanie mojej modlitwy i za znoszenie moich emocji, nawet gdy byłam zagniewana lub zła na Ciebie. Pomóż mi przyjmować okresy pustki jako szansę na odkrywanie Ciebie i Twojej dobroci od nowa.