Mae breuddwydwyr yn agos at galon Duw - mae’r Beibl yn llawn ohonyn nhw. Dydy’r ffaith nad ydy ychydig o'th freuddwydion wedi troi allan i fod yn hunllefau ddim yn golygu y dylet ti roi'r gorau i freuddwydio.

Ond cofia efallai y bydd yn rhaid i'th freuddwyd farw cyn iddi fyw.

Yn y Beibl, mae stori Joseff y breuddwydiwr yn gorffen yn hapus. Ond bu’n rhaid i Joseff fynd trwy sawl profiad marwolaeth i gyrraedd yno, gan gynnwys brad, caethwasiaeth, blynyddoedd o waith caled, a blynyddoedd yn y carchar. Dw i’n siŵr bod adegau pan oedd yn meddwl bod ei fywyd ar ben a bod pob gobaith wedi’i golli.

Ond pan oedd yr amser yn iawn, cyflawnodd Duw ei freuddwyd mewn ffordd a oedd yn llawer mwy nag y gallai Joseff fod wedi’i ddychmygu.

Mae breuddwydion Duw bob amser yn fwy na breuddwydion dynol. Weithiau mae'n rhaid i'n breuddwydion farw, dros dro o leiaf, er mwyn inni allu marw i'n breuddwydion. Hynny yw, mae'n rhaid i ni dynnu ein syniadau a'n hunan-ddibyniaeth oddi ar y pedestal a'u rhoi ar yr allor. Weithiau mae marwolaeth ein breuddwydion bach yn gwneud lle i wireddu breuddwyd fawr Duw. Rhaid i'n breuddwyd dda farw i wneud lle i'r freuddwyd well, i freuddwyd mawr Duw.

Unwaith y byddwn ni’n dod o hyd i’n sicrwydd a’n hyder yn Nuw yn hytrach na rhyw gyflawniad neu glod dros dro, byddwn ni’n gallu dilyn ein breuddwydion heb golli ein hunain yn y broses.

Felly, os wyt ti’n delio â digalondid a phoen dros freuddwyd na ddaeth byth yn wir, manteisia ar y foment hon i ddod yn nes at Dduw. Rho ddisgwyliadau iddo. Gad iddo ddal gafael yn dy freuddwyd am ychydig.

Yr wyt yn ddiogel yn ei freichiau, a'th freuddwyd yn ddiogel yn ei ddwylo e.