Популярні біблійні вірші з Maitiú 15

Поділитись

Aċt na neiṫe a ġluaiseas ó’n ḃéal, is ó’n ċroiḋe a ṫig siad, agus saluiġeann siad-san an duine. Óir is ó’n ċroiḋe a ṫig droċ-smaointe, dúnṁarḃaḋ, aḋaltranas, drúis, gadaiḋeaċt, fiaḋnaise ḃréige, diaṁasla

Ní h-é an níḋ a ṫéid isteaċ san ḃéal a ṡaluiġeas an duine, aċt an níḋ a ṫig amaċ as an ḃéal, is é sin a ṡaluiġeas an duine.

Ḃeir an pobal seo onóir daṁ le n-a mbeola; aċt is fada uaim a gcroiḋe. Is i n-aisciḋ a ḃeir siad aḋraḋ daṁ, ag múineaḋ teagaisc agus aiṫeanta daoine.

Annsin duḃairt Íosa léi, ġá freagairt: A ḃean, is mór do ċreideaṁ: déantar duit mar is toil leat. Agus ḃí a h-inġean slán ó’n uair sin.

Aċt ṫáinic sise agus ṡléaċt sí dó, ag ráḋ: A Ṫiġearna, cuidiġ liom. D’ḟreagair seisean, agus duḃairt: Ní cóir breiṫ ar arán na cloinne agus a ċaiṫeaṁ ċuig na madaiḋ. Agus duḃairt sise: Is fíor duit, a Ṫiġearna; óir iṫeann fiú na coileáin na graḃrógaí a ṫuiteas ó ṫábla a gcuid máiġistrí.