Популярні біблійні вірші з Maitiú 16

Поділитись

Annsin duḃairt Íosa le n-a ḋeisciobail: Má’s áil le h-aoinneaċ teaċt mo ḋiaiḋ-se, diúltaḋ sé é féin, agus tógaḋ sé a ċros, agus leanaḋ sé mé.

Agus deirim-se leat gur tusa Peadar, agus is ar an ċarraig sin a ṫógfas mé m’eaglais, agus ní ḃéarfaiḋ geaftaí ifrinn buaiḋ uirṫí.

Agus ḃéarfaiḋ mé duit eoċraċa ríoġaċt na ḃflaiṫeas. Agus cibé níḋ a ċeanglóċas tú ar talaṁ, béiḋ sé ceangailte ar neaṁ: agus cibé níḋ a scaoilfeas tú ar talaṁ, béiḋ sé scaoilte ar neaṁ.

Óir cibé ar mian leis a anam a ṡáḃáil, caillfiḋ sé é: agus an té a ċaillfeas a anam ar mo ṡon-sa, ġeoḃaiḋ sé é.

Óir cad é is feárrde duine, dá ngnóṫuiġeaḋ sé an doṁan uilig, agus a anam féin a ċailleaṁaint? Nó cad é ḃéarfas duine i n-éiric a anama?

Deir Íosa leo: Aċt cé a deir siḃ-se is mé? D’ḟreagair Síomon Peadar, agus duḃairt: Is tú an Críost, Mac an Dé Ḃí.

Agus d’ḟreagair Íosa, agus duḃairt sé leis: Is beannuiġṫe ṫu, a Ṡíomoin, mac Ióna; óir ní feoil agus fuil a d’ḟoillsig sin duit, aċt m’Aṫair atá ar neaṁ.