Kur Dështon Besimi: 10 Ditë në Gjetjen e Zotit në Hijen e DyshimitShembull

Historia e Jakobit duke luftuar me Perëndinë është një përshkrim i bukur i asaj se si duket besimi i thellë. Besimi i thellë është një takim intim, këmbëngulës, gjithëpërfshirës, ​​i djersitur, i përgjakshëm, ndonjëherë i vështirë dhe gjithmonë i vërtetë me Perëndinë. Besimi nuk është një skenar koreografik; është një rrogoz mundjeje. Do të thotë të marrësh të gjitha frikërat, mëkatet, pasiguritë dhe dyshimet e tua dhe të shkosh kokë më kokë me Perëndinë. Dhe po, ndoshta do të mavijohesh dhe do të humbasësh forcën tënde. Por është më mirë të jesh një rrëmujë autentike para Zotit sesa një person fetar i rremë.

Besimi do të thotë të hysh plotësisht.

Nëse doni besim të thellë, jo vetëm besimin e prindërve, miqve ose kishës tuaj, por një besim që ju ndryshon dhe ju bën të gjallëroni, atëherë nuk ka rrugë tjetër. . . . Tek Galatasve 6:16, Pali thotë se ne jemi "Izraeli i Perëndisë". Me fjalë të tjera, për shkak se trashëgimia jonë shpirtërore është plot me njerëz që luftuan me Zotin, atëherë edhe ne jemi thirrur të jemi mundës.

E vetmja mënyrë që Jakobi në ne mund të bëhet Izrael, e vetmja mënyrë se si mund të rritet besimi ynë, është nëse i sjellim të gjithë ata që jemi te Perëndia. Gjithçka. Dhe kjo përfshin dyshimet tona. Sidomos dyshimet tona. . . .

Besimi maturohet ndërsa kalon në vendet e sigurta dhe të parashikueshme dhe në vendet e errëta e të mbushura me dyshime. Besimi refuzon të zvogëlojë ëndrrat tuaja në madhësinë e frikës suaj. Besimi nuk fshihet nga pyetjet, por lufton me pasion me to. . . .

Shkrimi nuk është historia e njerëzve që toleruan me ngadalë dyshimin; ka të bëjë me njerëz që luftuan pamëshirshëm me dyshimet e tyre. Ata u dogjën për diçka më shumë sesa thjesht një besim të përciptë, të kotë, dydimensional. Sokrati tha: "Jeta e pashqyrtuar nuk ia vlen të jetohet". Autorët dhe heronjtë e Biblës këmbëngulën se besimi i pashqyrtuar nuk ia vlen të besohet.

Dhe kështu, kapitull pas kapitulli, varg pas vargu, ata luftuan me guxim, pasion dhe guxim me Perëndinë e tyre. Zërat e tyre të vrullshëm bërtisnin: "Nuk do të të lë të shkosh derisa të më bekosh!" Ata e dinin se do të ishte e vështirë dhe pikëlluese, por ia vlente çdo sekondë.