Kur Dështon Besimi: 10 Ditë në Gjetjen e Zotit në Hijen e DyshimitShembull

Për shkak se jetojmë në një botë kufijsh, dyshojmë.

Për shkak se nuk i kemi të gjitha përgjigjet, natyrshëm lindin pyetje:

Si është Zoti? Si mund ta njoh atë? Cili është qëllimi i jetës? Në cilën rrugë duhet të shkoj?

Një mistik anonim i shekullit të katërmbëdhjetë tha një herë se ne e gjejmë veten "në një re të paditurisë". Prandaj dyshojmë. Ne nuk e shohim gjithmonë qiellin.

Megjithatë, ajo që duhet të kujtojmë këtu është se e gjithë kjo ishte pjesë e planit të Perëndisë. Ai me qëllim e bëri atë kështu. Ai ndërtoi kufizime në sistem. Nuk ishte një aksident. Ai e dinte se ne do të duhej të jetonim me kaq shumë të panjohura. E megjithatë ai zgjodhi që historia njerëzore të dukej në këtë mënyrë. . . . Kur Zoti vendosi të krijonte, ai mund të kishte thënë po për një mijë mundësi të tjera. Por ai nuk e bëri. Ai zgjodhi këtë botë. Ai të zgjodhi ty. Ai më zgjodhi mua. Kufijtë dhe të gjitha. E megjithatë, ai e quajti atë "mirë".

E gjithë kjo do të thotë se dyshimet janë normale.

Ata janë një pasojë e natyrshme e të jetuarit në këtë botë.

Ju dyshoni jo sepse jeni një person i tmerrshëm ose sepse jeni më pak shpirtëror se të gjithë të tjerët. Ti dyshon sepse je njeri.

Kjo është e rëndësishme, sepse aq shumë të krishterë e shohin dyshimin sikur të ishte një mëkat i papërshkrueshëm dhe i neveritshëm. . . .

Perëndia nuk i krijoi Adamin dhe Evën me të gjitha përgjigjet e pyetjeve më të vështira të jetës. Në vend të kësaj, ai u la hapësirë ​​për të eksploruar, pyetur dhe mësuar. Ai kultivoi një kopsht në të cilin misteri mund të bashkëjetonte së bashku me besimin. Kjo do të thotë se kur dyshojmë, nuk është sepse jemi një zhgënjim për Zotin; është sepse dyshimi është një përgjigje e natyrshme ndaj kufizimeve të të kuptuarit tonë. . . .

Besimi nuk ka të bëjë me frenimin, ka të bëjë me mundësinë. Besimi është afërsi lëkurë më lëkurë, afinitet, marrëdhënie. Por për të arritur atje, ndonjëherë siguritë tona duhet të shkatërrohen. Formulat tona u prishën. Pyetjet tona pa përgjigje. Dhe pikërisht aty, në thellësi të marrëdhënies, nuk ndeshemi me një listë klishesh fetare, por me një person. Lindi miqësia.