Kur Dështon Besimi: 10 Ditë në Gjetjen e Zotit në Hijen e DyshimitShembull

Në Eksodin, kur Perëndia i tha Moisiut të hiqte sandalet, ishte sepse ai po qëndronte në tokë të shenjtë. Sa duhet ta ketë habitur atë! Ai e njihte mirë atë zonë të shkretëtirës. Ai kishte ecur mbi të për dyzet vjet si bari. Për Moisiun, ishte vendi ku ai punonte. Në mendjen e tij ishte vetëm tokë e zakonshme, e pluhurosur, e pistë, e shkelur nga delet. Por Perëndia tha se ishte e shenjtë.

Po sikur toka në të cilën ndodheni tani të jetë e njomur me shenjtëri? Po sikur çdo detaj i jetës suaj të përshkohet nga silueta e Zotit? Po sikur vetë atmosfera rreth jush të përshkohet nga zëri i tij?

Perëndia flet. Thjesht mund të mos jetë në mënyrën që prisni.

• Ai flet përmes njerëzve të tjerë. Edhe ata që ju mërzitin.

• Ai flet përmes arteve: libra të mirë, muzikë, poezi, këngë dhe fotografi.

• Ai mund të flasë përmes ëndrrave. . . .

• Ai flet përmes krijimit, ndërsa ne thithim bukurinë e asaj që ai bëri.

• Ai flet përmes bindjes dhe ndjenjës gërvishtëse se diçka nuk është në rregull. (Ndonjëherë çështja nuk është heshtja e Perëndisë, por tingulli shurdhues i mëkatit. Mëkati dëshiron të jetë zëri më i lartë në jetën tonë. Mos e lini të jetë.)

• Ai flet për dhimbjen tonë.

• Ai flet në humbjen tonë.

• Ai madje flet në dyshimin tonë.

Nëse Zoti ekziston, atëherë nuk ka gjë të tillë si tokë e zakonshme. Është e gjitha e shenjtë. Ky moment, pikërisht tani, kudo që të jeni, është i shenjtë. Zoti ju fton të hiqni sandalet dhe të zhysni gishtat e këmbëve dhe të adhuroni.

Ai është këtu.

Gjurmët e gishtave të Zotit janë në të gjithë jetën tuaj.