#JESUSPrzykład

Chcę pamiętać to, co oświetla drogę

W szkole podstawowej doświadczyłam przykrych sytuacji ze strony koleżanek, kolegów i nauczycieli z powodu mojego pochodzenia. Przez pierwsze kilkanaście lat życia wychowywałam się na wsi, co było powodem złośliwości.

Z uczuciem ulgi skończyłam podstawówkę i dostałam się do liceum ogólnokształcącego, zadowolona z następnego etapu życia.

Pewnego dnia staliśmy całą klasą przed salą do fizyki w oczekiwaniu na nauczyciela. To były pierwsze lekcje w „ogólniaku”, byłam trochę wystraszona, ale szczęśliwa.

Energicznym krokiem zbliżał się do nas nauczyciel. Kiedy zrównał się ze mną, kopnął mnie w pupę stopą, nie kolanem, na oczach całej klasy i wszedł, jak gdyby nigdy nic, do sali.

Weszliśmy za nim, nic nie mówiąc usiadłam na miejsce zawstydzona z pytaniem w głowie- gdzie mam się schować?

Jeszcze tego samego dnia dyrektor szkoły wezwał mnie do swojego gabinetu. W gabinecie zastałam starszego człowieka z wyraźną łysiną, życzliwie, chociaż smutno, uśmiechającego się do mnie. Wszystkimi siłami przygotowywałam się do następnego udaru.

Dyrektor zapytał o moje pierwsze wrażenia w szkole, a potem przeszedł do sedna sprawy. Wiedział o zajściu z nauczycielem. Dał mi następującą lekcję: „Pamiętaj, nikt nie ma prawa cię krzywdzić, bez względu na to, czy to koleżanka, rodzic, czy nauczyciel. Po pierwsze jesteś człowiekiem, po drugie dziewczynką, która ma wyrosnąć na świadomą swojej wartości, piękną kobietę. Nauczyciel nie miał prawa tak się zachować. Zostanie pociągnięty do odpowiedzialności i zobligowany do przeprosin. Jeżeli tego nie zrobi, przyjdź do mnie jeszcze raz”.

Kiedy zastanawiam się, co utkwiło mi w sercu z tego zdarzenia, to na początku był to kopniak. Chciałam o nim jak najszybciej zapomnieć. Najbardziej jednak cieszę się z lekcji, której udzielił mi Pan Dyrektor: „(...) nie pozwól się krzywdzić, jeżeli nie zdołasz się sama obronić, przyjdź do mnie”.

Co chcemy zapamiętać? Traumę, która zdarzyła się nam nieoczekiwanie w niezawiniony sposób, czy osobę, która pomogła nam z tej traumy wyjść?

Nie chcę pozostawać w miejscu zasadzonego kopniaka. Chcę pamiętać mądrego Dyrektora, jego życzliwość, troskę, łagodny uśmiech i otwartość.

Po wizycie poczułam się ważna, słońce tego dnia świeciło jaśniej niż zwykle. Dyrektora wspominam z wdzięcznością, nauczyciela wyłącznie jako przykład nagannego zachowania.

Co daje nam siłę, światło w ciemności?

D.Z.