Radzenie sobie z rozpacząPrzykład

Dwa przykłady rozpaczy

Dawid i jego żona Svea Flood, młoda para z dwuletnim synkiem, pojechali na misję do Konga w 1921 roku.

W bardzo krótkim czasie Svea zapadła na malarię. W trakcie okazało się jeszcze, że jest w ciąży i przez kilka miesięcy męczyła się z silną gorączką.

W końcu malaria Svea'y stała się tak poważna, że leżała przykuta do łóżka i tydzień po narodzeniu zdrowej dziewczynki zmarła.

David Flood był głęboko wstrząśnięty śmiercią żony. Kiedy stał ze swoim synkiem przed jej grobem, usłyszał płacz swojej córki dobywajacy się z lepianki. I nagle, jego serce wypełniła gorycz. Urósł w nim gniew i nie był w stanie tego opanować. Wpadł we wściekłość, krzycząc: "Dlaczego na to pozwoliłeś, Boże? Przybyliśmy tu, aby się poświęcić! Moja żona była taka piękna, taka utalentowana. A teraz leży, martwa, mając dwadzieścia siedem lat".

"Mam dwuletniego syna, o którego ledwie umiem się zatroszczyć, nie mówiąc o dziewczynce. Zawiodłeś mnie, Boże. Zmarnowane życie!".

Oddał swoją nowo narodzoną córkę innemu misjonarzowi, aby się nią zajął i burknął: "Wracam do Szwecji. Straciłem swoją żonę i oczywiście nie mogę się zaopiekować tym niemowlęciem. Bóg zrujnował mi życie". Potem udał się do portu, odrzucając nie tylko swoje powołanie, ale i samego Boga.

Dopiero wiele, wiele lat później, jego córka odnalazła go w zniszczonym budynku, w otoczeniu porozrzucanych butelek z alkoholem. Miał wtedy siedemdziesiąt trzy lata i chorował na cukrzycę. Doznał również udaru mózgu i zaćma dotknęła oboje jego oczu.

Chwała Bogu, że spotkanie z jego córką przywiodło go do skruchy i nawrócenia się do Pana, zanim umarł. Ale jego całe życie było zmarnowane.

Lettie Cowman i jej mąż, Charles, na początku Xx wieku pojechali do Japonii, jako misjonarze.

Po szesnastu latach codziennych spotkań, nadzorowania instytutu biblijnego i organizacji oraz wyjazdowego głoszenia Ewangelii w Korei i Chinach, Charles podupadł na zdrowiu. Z tej przyczyny Charles i Lettie powrócili do Stanów Zjednoczonych.

W Kalifornii, Charles doznał zawału serca, potem jego stan dalej się pogarszał. Lettie opiekowała się ukochanym Charles'em przez kolejne sześć lat, ale po długiej walce, Charles odszedł we wrześniu 1924 roku. 

Śmierć Charles'a była dla Lettie druzgocąca. Jako że byli bezdzietni, Charles był dla niej wszystkim. Mieli "idealne małżeństwo" i byli sobie całkowicie oddani. Napisała w swoim pamiętniku: "To żywe piekło na ziemi!". Lettie modliła się, aby Bóg uzdrowił Charles'a. Dlaczego tego nie zrobił? Czy setki ludzi nie przynosiło Charles'a do Boga, aby go uzdrowił? Gdzie On był?

Lettie zwróciła się do Bożego Słowa o pomoc. Bóg wydawał się zadawać jej pytanie, czy pragnęła uzdrowienia jej męża bardziej niż Jego woli dla niej. Lettie spędziła wiele godzin czytając Biblię oraz książki o cierpieniu i zachęceniu. Przepisywała wiele prawd z tych książek. Nie zdawała sobie sprawy, że robiła to dla innych, nie tylko dla siebie, ponieważ z doświadczenia i rozpaczy Pani Cowman oraz setek słów mądrości, które nagromadziła z przeczytanych książek, powstała książka: "Strumienie na pustyni". Od ponad 90 lat nie zaprzestano drukowania "Strumieni na pustyni" i sprzedano już ponad sześć milionów jej egzemplarzy, w wielu językach.

Możesz pozwolić Bogu, aby użył twojej rozpaczy do dotknięcia życia innych ludzi lub możesz zmarnować sobie życie. Wybór należy do ciebie. 

Cytat:"Pamiętaj, masz jedno życie. To wszystko. Zostałeś stworzony dla Boga. Nie zmarnuj go." - John Piper

Modlitwa: Panie pomóż mi, abym nigdy nie zrezygnował z Ciebie lub z życia, z powodu utraty bliskiej osoby. Pomóż mi nie marnować swojego życia, ale pozwolić Ci wykorzystać moją rozpacz na Twoją chwałę. Amen