Radzenie sobie z rozpacząPrzykład

Wkrótce będziemy znowu razem

W jednym z największych paradoksów na ziemi, radość i smutek nie są przeciwieństwami. W rzeczywistości rozpacz jest drogą, prowadzącą do odnowionej nadziei - jeśli na to pozwolimy.

Im wcześniej pozwolimy sobie odczuwać nasz smutek, rozmawiać o nim i przepracować go, tym większe jest prawdopodobieństwo wyjścia z cienia, z nienaruszoną prawością i bardziej odporną wiarą. 

W naszych najmroczniejszych chwilach możemy żyć wypełnieni gniewem, tupiąc nogami i wygrażają Bogu pięścią, w wielkiej furii. Albo możemy pokładać nadzieję w panowaniu Jezusa nad życiem i śmiercią. Mamy zapewnienie, że Bóg jest z nami. Możemy pokładać nadzieję w słowach Jezusa, który powiedział: "Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż po kres tego wieku".

Wskrzeszenie Łazarza opowiada o ostatnim cudzie z siedmiu "historii cudów" w Ewangelii Jana. Nazywa je "znakami". Znaki wskazują poza siebie, na inną i szerszą rzeczywistość. 

Marta i Maria chciały cudu i otrzymały cud. Ich życzenie zostało spełnione, ich modlitwa została wysłuchana. Ale Jan mówi nam, że to jest znak, a znaki pokazują na coś innego, coś ważniejszego i prawdziwego.

Często chcemy odwrócenia lub resuscytacji; Chrystus obiecuje wskrzeszenie. Jezus ożywia Łazarza, zatem ostatni i najlepszy znak pokazuje, że Jezus jest zmartwychwstaniem i życiem.

Jezus oferuje więcej i coś lepszego. Nie miłe życie, ale nowe życie. On jest prawdziwym cudem historii; jest ostateczną i najlepszą odpowiedzią na modlitwę. Jest zmartwychwstaniem i życiem. Nie resuscytacją, ale zmartwychwstaniem, Nie odwróceniem, ale odnowieniem. Jezus pokonał grzech i śmierć i piekło. 

Jeśli uwierzymy w Niego, będziemy mieć życie, prawdziwe, trwałe, obfite, znaczące, wieczne życie. Jeśli umrzemy, dalej będziemy doświadczać tego życia. Ale możemy go doświadczyć nawet teraz, ponieważ to życie jest większe od życia, które znamy i od śmierci, której się boimy. 

To jest radość, którą mogą docenić tylko chrześcijanie, którzy stracili swoich bliskich, którzy są w Chrystusie. Jedną ze słodkich uciech w niebie jest nie tylko spotkanie naszego Zbawiciela twarzą w twarz, ale również ponownie połączenie się z naszymi braćmi i siostrami w Chrystusie, którzy przekroczyli Jordan przed nami.

1 List do Tesaloniczan 4:13-14 mówi: "Nie chcemy też, bracia, abyście byli nieświadomi losu tych, którzy zasnęli. Nie musicie się smucić, jak ludzie bez nadziei. Otóż jak wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, tak też wierzymy, że Bóg — przez Jezusa — poprowadzi wraz z Nim do wieczności tych, którzy zasnęli".

Widzimy Króla Dawida, pocieszonego przez tę prawdę, kiedy zmarł jego maleńki synek. On z przekonaniem stwierdził: "Czy jestem w stanie przywrócić mu życie? To ja pójdę do niego. Ono [dziecko] nie wróci do mnie" (2 Sm 12:20-23).

To jest ta iskierka nadziei, na którą musimy zwrócić uwagę, kiedy zacieniają nas chmury burzowe straty.

Zamiast postrzegania naszych ukochanych jako "umarłych w przeszłości" - zacznij postrzegać ich jako "całkowicie żywych w niebie" - i zrozum, że w krótkim czasie się z nimi połączysz/

Nasz czas na ziemi nie jest nawet mrugnięciem oka w porównaniu do wiecznych ram czasowych, które obowiązują w niebie.

Cytat: Kiedy idę na cmentarz, lubię myśleć o czasie, kiedy martwi powstaną ze swoich grobów. ... Dzięki Bogu nasi przyjaciele nie są pogrzebani; są tylko zasiani! - D.L.Moody

Modlitwa: Panie, dziękuję Ci za zapewnienie, że wkrótce znowu połączymy się z naszymi ukochanymi. Amen.