Codzienne rozważania Paula Trippa na Święto DziękczynieniaPrzykład

To coś, co prawdopodobnie wszyscy robimy każdego dnia. Nie mamy o tym pojęcia, a jednak ma to wielki wpływ na sposób, w jaki postrzegamy siebie samych i na sposób, w jaki zachowujemy się wobec innych. To jeden z powodów, dlaczego tak wiele jest problemów w relacjach, nawet w domu Bożym. Co jest tą rzeczą, do której wszyscy mamy skłonności, a która sprawia, że tak bardzo ranimy innych? Wszyscy zapominamy.

W naszym zabieganym, przepełnionym egocentryzmem życiu, niestety zapominamy, jak bardzo nasze życie zostało pobłogosławione i radykalnie zmienione przez łaskę. Fakt, że Bóg pobłogosławił nas swoją łaską, gdy zasłużyliśmy na Jego gniew, znika z naszych wspomnień jak piosenka, której słowa kiedyś znaliśmy, ale teraz nie możemy ich sobie przypomnieć. Rzeczywistość tego, że każdego ranka wita nas nowa łaska, nie jest tym, co przykuwa nasze myśli, gdy gorączkowo przygotowujemy się na spotkanie kolejnego dnia. Kiedy wieczorem ze zmęczeniem kładziemy nasze głowy na poduszkach, często nie spoglądamy wstecz na liczne przejawy łaski, które spływały z rąk Boga na nasze mizerne życie. Rzadko poświęcamy czas na rozmyślanie o tym, jak wyglądałoby nasze życie, gdyby miłosierdzie Odkupiciela nie zostało wpisane w nasze osobiste historie. Niestety wszyscy zapominamy o łasce. Zapominanie o łasce jest niebezpieczne, ponieważ kształtuje sposób, w jaki myślisz o sobie i innych.

Kiedy pamiętasz o łasce, pamiętasz też, że nie zrobiłeś zupełnie nic, aby zapracować na jakiekolwiek z błogosławieństw otrzymanych przez łaskę. Kiedy o niej pamiętasz jesteś pokorny, wdzięczny i wrażliwy. Kiedy pamiętasz o łasce, narzekanie robi miejsce wdzięczności, a skupienie na sobie — uwielbieniu. Kiedy o niej jednak zapominasz to z dumą wmawiasz sobie, że to, co masz jest twoim osiągnięciem. Kiedy zapominasz o łasce uznajesz za swoje osiągnięcie, to czego tylko łaska może dokonać. Kiedy zapominasz o łasce, nazywasz się prawym i godnym i jesteś w pełni przekonany, że zasługujesz na wyjątkowe życie.

Kiedy zapominasz o łasce i myślisz, że zasługujesz na różne rzeczy, łatwo jest ci nie okazywać łaski innym. Z pychą myślisz, że dostajesz to, na co zasługujesz, i oni także. Twoje dumne serce nie jest wrażliwe na innych, więc z trudem wzrusza się ich nieszczęściem. Zapominasz, że z twoim potrzebującym bratem więcej cię łączy niż dzieli i że żaden z was nie zasługuje na to, by stanąć przed Bogiem. Pokora jest glebą, na której rośnie miłosierdzie wobec innych. Wdzięczność za okazane łaski motywuje nas do okazania łaski innym. Paweł mówi: „Bądźcie dla siebie mili, serdeczni, przebaczając sobie nawzajem, tak jak Bóg przebaczył wam w Chrystusie” (Ef 4:32).