Codzienne rozważania Paula Trippa na Święto DziękczynieniaPrzykład

Kiedy wymieniałem cechy prawdziwej miłości — „prawdziwej, pokornej, radosnej i wytrwałej” — moje serce przepełnił smutek. Pomyślałem sobie: „Moja miłość często nie jest prawdziwa”. Nie, nie mam na myśli prawdziwej w przeciwieństwie do fałszywej. Nie myślę tutaj o pełnym hipokryzji: „będę zachowywał się, jakbym cię kochał, chociaż nie kocham”. Prawdziwa oznacza tutaj „prosta”, jak strzała, którą łucznik wyciąga z kołczanu. Chce mieć całkowicie prostą strzałę, żeby po wystrzeleniu z łuku nie skręciła w niepożądanym kierunku. Prawdziwa oznacza tutaj konsekwentna, niezawodna i nieskłaniająca się do pójścia w jakimś pozbawionym uczucia kierunku. Niestety, moja miłość wciąż jest niespójna. Kiedy ktoś się ze mną nie zgadza, gdy ktoś staje na przeszkodzie mojemu planowi, kiedy jestem zmuszony do niespodziewanego oczekiwania lub gdy ktoś dostaje to, na co, moim zdaniem, ja zasługuję, bardzo kusi mnie, aby odpowiedzieć w niezbyt miłujący sposób.

Kolejne słowo — pokora, wyjaśnia, dlaczego reaguję w taki sposób. Wciąż brakuje mi pokory. Nadal staram się żyć zgodnie z moim planem, uczuciami, pragnieniami i oczekiwaniami. Nadal kusi mnie, aby ocenić „dobry” dzień na podstawie tego, czy mi się podobał, a nie czy zachowywałem się tak, by podobać się Bogu, i czy kochałem innych. Nadal kusi mnie, by żyć tak, jakbym władał moim życiem i wciąż zapominam, że zostałem kupiony za wysoką cenę. Wszystko to sprawia, że ​​miłość staje się bardziej uciążliwa niż radosna — to kolejne słowo użyte w opisie. Prawdą jest, że ​​kiedy żyjesz tylko dla siebie wezwanie do kochania innych jest dla ciebie zawsze ciężarem.

Ostatnie słowo wskazuje nam na najwyższy i najtrudniejszy do osiągnięcia standard miłości: wytrwałość. Miłość, która nie jest wierna, to miłość, która ma niewielką wartość. Miłość, która zmienia się wraz z powiewem wiatru, wcale nie jest miłością. Jest to zmienna i tymczasowa gierka, która powoduje więcej szkód niż pożytku. Dlatego wierna, wieczna miłość Boga jest tak dla nas tak wielkim i dodającym sił pocieszeniem.

Pytanie brzmi: „Gdzie na świecie znajdę taką miłość?”. Cóż, nie pomoże tu zebranie się w sobie i wmówienie sobie, że następnym razem poradzisz sobie lepiej. Gdybyś miał moc do tego rodzaju autokorekty, krzyż Jezusa Chrystusa nie byłby potrzebny. Jedynym sposobem, w jaki możesz uciec ze skupionej na sobie niewoli miłości własnej i naprawdę zacząć kochać innych, jest wybaczenie, wyzwolenie, umocnienie i wieczna miłość, która w tobie zamieszka. Im bardziej jestem wdzięczny za tę miłość, tym większą radość czerpię z dawania jej innym. Miłość Boża, dana nam dobrowolnie, ​​jest jedyną nadzieją na to, że możemy mieć w sercu miłość, którą również z radością ofiarujemy.