Nadzieja w cierpieniu po poronieniu i stracie według Adriel BookerPrzykład

Dzień szósty

Obietnica zapierająca dech w piersiach

Pismo Święte: Ewangelia Mateusza 1:23

Naszej córeczce, którą poroniłam, nadaliśmy z mężem imię Scarlett Grace. Scarlett (szkarłat; przyp. tłum.), by ując w słowa nasz ból, cierpienie, poczucie oddania absolutnie wszystkiego, pomieszane z nadzieją zmartwychwstania. Grace (łaska; przyp. tłum.) jako symbol perspektywy i celu – zapierające dech w piersiach zapewnienie, że w naszym cierpieniu możemy odnaleźć Boga. Boża obietnica dla nas nie mówi, że w naszym życiu nic złego się nie wydarzy, lecz że On w tym wszystkim będzie z nami — Emmanuel, Bóg z nami. 

Zaczęliśmy to dostrzegać. 

Ból, jaki przeszliśmy po stracie Scarlett ujawnił luki w naszej znajomości teologii, a zwłaszcza w zakresie teologii cierpienia. Docieraliśmy jednak do głębszego zrozumienia faktu, że gdy do naszego dotkniętego zepsuciem świata przychodzi cierpienie (co musi się wydarzyć), to nawet w takiej rzeczywistości możemy znaleźć Boga.

Teoretycznie to rozumieliśmy, ale nasze oszołomienie w obliczu nieogarnionego bólu potwierdziło, że brakuje nam umiejętności przełożenia tego na działanie. Mówiąc prosto, nie żyliśmy według tego, w co wierzyliśmy, bo dotąd nie było ku temu okazji. 

Choć mieliśmy pewność, że Bóg nie jest źródłem naszego cierpienia, to jednak wraz z Ryanem dopiero zaczynaliśmy się uczyć, że to, czego wróg naszych dusz używał przeciwko nam, może zostać przemienione zbawczą ręką Boga. Bóg cudotwórca był w trakcie przemieniania naszej koszmarnej straty w zaproszenie do lepszego życia. Jeszcze tego nie widzieliśmy, ale Bóg unosił się nad nami, przygotowując coś nowego, jak to zawsze czyni, podczas gdy my widzimy tylko bezkształtną i pustą ciemność.

Scarlett zaprowadziła nas na głębię. Żeby się tam jednak udać, musieliśmy chcieć pozbyć się odruchu bezwarunkowego w postaci odwracania uwagi, uśmierzania lub przezwyciężania bólu. Musieliśmy oprzeć się chęci odrzucania smutku lub toczenia walki z naszym załamaniem. Musieliśmy skończyć z przymusem wymyślania tej historii od nowa, by miała szczęśliwe zakończenie. Musieliśmy ją przyjąć taką, jaka była. 

Niezwykłość nieba polega na tym, że ono rodzi się w niskości. Ukazuje się, gdy pozwolimy Jezusowi wejść do naszego życia, ponieważ wiemy, że On jest nam potrzebny jak kobiecie złapanej na cudzołóstwie, porywczemu krzykaczowi, terroryście, złodziejowi, człowiekowi w desperacji i jego synowi, choremu wyrzutkowi… matce wpatrującej się w pusty ekran USG. Niebo to nie tylko miejsce przeznaczenia, to Duch Boży piszący historię zbawienia, tu i teraz.

Jak utrata dziecka zmienia twoje spojrzenie na Boga? Czy zdarza ci się odczuwać Bożą obecność (“Bóg z nami”) nawet w cierpieniu — dlaczego tak jest?