Nadzieja w cierpieniu po poronieniu i stracie według Adriel BookerPrzykład

Dzień trzeci

Piękno zamiast popiołu

Pismo Święte: Księga Izajasza 61:3

W czasie żałoby będzie tak: w niektóre dni będziesz mieć siłę na zanurzenie się głęboko w Jezusie i On tam się z tobą spotka. W inne zaś dni będziesz miała tylko tyle siły, by dać mu kuksańca, a On też tam będzie. Łaska Boga jest tak wielka, że obejmuje obie te sytuacje. 

Jego postępowanie nie jest ograniczone naszą siłą, wytrwałością, dokładnością czy duchową tężyzną. Wystarczy nasze najsłabsze pragnienie, najcichsze "tak", by nas do siebie przyciągnął. Nasza słabość uwalnia Jego siłę. Jego moc manifestuje się w naszym poleganiu na Nim. Ludzie posiadają niezwykłą zdolność do znoszenia ciężkich doświadczeń, kiedy są w stanie wykorzystać własną wewnętrzną siłę. Jeśli jednak źródło siły wewnętrznej pochodzi z czegoś — Kogoś — większego od ciebie, wtedy twoje zasoby stają się większe, niż możesz sobie wyobrazić. 

Cierpienie nie wybiera sobie słabych ani silnych, wierzących ani niewierzących. Wybiera człowieka. Kiedy pochwycą cię fale, których napór przekracza twoją zdolność do utrzymania się na powierzchni, musisz sobie pozwolić na odczuwanie bólu przeszywającego serce na wskroś, aż do dna, by przekonać się, że w tej sytuacji nadal żyjesz. Wciąż jest nadzieja. To z samego dna serca może się rozpocząć nasze zdrowienie — wynurzanie się z powrotem na powierzchnię. Tak, ludzkie serce jest kruche, ale jest także bardziej odporne, niż moglibyśmy o to sami siebie podejrzewać.

Głębiny cierpienia nie są naszym wrogiem albo czymś, czemu należy stawiać opór - jednak to miejsce wymaga naszej uwagi. Bez względu na to, jaką formę przyjmuje nasze cierpienie, ono zawsze wymaga uwagi. Nie załagodzisz go porównywaniem z mniejszym czy większym cierpieniem, ani nawet tym, że będziesz go odczuwała. Twój ból to twój ból i zasługuje na szacunek w postaci uznania go, bo od tego zaczyna się proces uzdrowienia. 

Nazwanie cierpienia nie oznacza, że ono nas definiuje. To uczciwe wyznanie, że potrzebujemy Jezusa. Nasza pokora uwalnia nas i pozwala przyjąć Jego łaskę. To cudowna wymiana – Jego piękno za nasz popiół. To Boża odpowiedź na nasz ból. 

Nasze obecne cierpienie to najlepsze przypomnienie, że życie przysparza nam więcej problemów, niż możemy sami unieść i właśnie dlatego potrzebujemy Jezusa. 

Czy poczułaś się na siłach by "zanurzyć się w głębinę"? (Dlaczego tak jest?) W jaki sposób twój żal wpłynął na twoją relację z Bogiem?