Nadzieja w cierpieniu po poronieniu i stracie według Adriel BookerPrzykład

Dzień piąty

Zaproszenie do opłakiwania

Pismo Święte: Psalm 130:1-2

Nic na świecie nie skłoniło mnie do bardziej rozpaczliwego poszukiwania nadziei związanej z nastaniem Bożego Królestwa niż stanie okrakiem nad ubikacją i wykrwawianie życia z mojej macicy. Nie myślałam, że potrafię aż tak płakać. I tak bardzo trzymać się nadziei. 

W czasie opłakiwania utraty moich dzieci nauczyłam się pieśni lamentu. Lament to język żalu zabarwionego nadzieją wybawienia. Była to dla mnie nowość — krępująca i obca. Dorastałam śpiewając jak wspaniały jest Bóg, jak tęskni do Niego moja dusza i jak Jezus świeci blaskiem. Jak jednak dać wyraz udręce i załamaniu — tego musiałam się nauczyć w ciemności, z otwartymi ramionami, mozolnie wydeptując swą drogę naprzód. 

Lament to więcej niż smutek; lament ogłasza niesprawiedliwość pomieszaną z bólem. Niemal połowa psalmów jest poświęcona lamentowi, zarówno zbiorowemu jak i osobistemu, a jednak nie ma ich w naszych niedzielnych śpiewnikach. Zdecydowanie lepiej czujemy się wysławiając zwycięstwo Jezusa bez zrobienia najpierw miejsca przyczynie, dla której jest nam ono potrzebne. Dlatego też, gdy w naszym przytulnym światku pojawia się cierpienie (a w końcu się pojawi) jesteśmy oszołomieni jak po uderzeniu obuchem w głowę. 

Lament zaprasza nas do przestrzeni granicznej. Słowo graniczny wiąże się z pojęciem progu — przestrzenią między tym, co jest, a tym, co będzie. Efektem jest posuwanie się naprzód do czegoś nowego. Najpierw jednak wymaga to transformacji w trakcie przechodzenia z jednego stanu do drugiego. Przestrzenie graniczne wprowadzają dezorientację, bo takie właśnie są. 

W samym środku żalu pojawia się wrażenie, że stary świat się rozpada, a nowego jeszcze nie widać. Możesz czuć, że kierujesz się w stronę nowego oblicza wiary, w miarę jak uświadamiasz sobie, że Boża dobroć jest niezależna od okoliczności i wskaźników, jakimi lubisz się posługiwać, gdy życie nie sprawia problemów. (Nie wiem, jak jest z tobą, ale czasem czuję się winna, gdy cieszę się ze sprzyjających okoliczności i ogłaszam: "Czyż Bóg nie jest dobry?!”, a nie pamiętam o ogłaszaniu Jego dobroci, gdy życie mnie rani.) 

To jest jak nauka otwierania oczu pod wodą — chociaż wiesz, że to możliwe, na początku wydaje się niewygodne, przerażające i kłopotliwe. Jednak im więcej ćwiczysz, tym jest to bardziej naturalne i uwalniające. Oczy szeroko otwarte na Bożą dobroć — nawet w czasie opłakiwania straty — pozwalają też zobaczyć wszystko inne w nowy sposób. 

Jak dzisiaj wygląda twój lament? Czy doświadczyłaś przestrzeni granicznej lamentu, jakbyś była między życiem, które znasz, a tym, które nadejdzie? Napisz o tym coś więcej tak jakbyś to wyjaśniała innej osobie.