Nadzieja w cierpieniu po poronieniu i stracie według Adriel BookerPrzykład

Dzień pierwszy

Głębokie zanurzenie

Pismo Święte: Treny 3:19-24

Może twój żal jest świeży i "nieprzepracowany". Może nadal chwiejesz się na skutek powalającego ciosu, jakim było niedawne poronienie. A może dawno temu zakopałaś jakiś żal, o którym nikomu nie mówiłaś, ale coś rozdrapało ranę i próbuje skłonić cię do pogrążenia się w bólu raz jeszcze. Nie mam odpowiedzi na to arcytrudne pytanie “Dlaczego?” odnośnie twojego poronienia, ale wiem, jaki to ból i żal, i mogę pomóc ci je zrozumieć. Chcę cię wziąć za rękę i połączyć z tobą w nadziei na ten dzień, gdy Jezus uczyni wszystko nowym. 

Krótko po moim pierwszym poronieniu, gdy ból powalił mnie z ogromną siłą, odkryłam pewną rzecz: jeśli nie zanurzę się głęboko, to fale smutku po prostu mnie zmiażdżą. W surfingu taki manewr nazywa się "duck dive" (dosł. nurkowanie na kaczkę – zanurzenie się z deską pod powierzchnię wody przed falą, pod którą chcemy zanurkować; przyp. tłum.). Apostoł Paweł nazywa to "ukryciem w Chrystusie" (Kolosan 3:3).

Ja to nazywam przetrwaniem. 

Kiedy zaczęłam praktykować głębokie zanurzanie po stracie mojej córki Scarlett Grace aż do poronienia, a potem po stracie kolejnej dwójki dzieci, wtedy odkryłam, że to więcej niż przetrwanie. To było zaproszenie: „Czy w głębi znajdę Jezusa?”. 

To normalne, że podczas przeżywania traumy jest w tobie mnóstwo pytań. Czym sobie na to zasłużyłam? Czy to moja wina? Dlaczego Bóg do tego dopuścił? Co, jeśli Bóg nie jest taki, jak myślałam? Jak mam dalej żyć, jeśli już o tym wiem? Czy moje uczucia kiedykolwiek wrócą do normy? Co, jeśli moja wiara to tylko pozory? 

Ponieważ żal po poronieniu pozostaje często niewypowiedziany, to takie pytania mogą zżerać duszę i poczucie własnej wartości kobiety, gdy w ukryciu dźwiga cały ten ciężar. Muszę ci coś powiedzieć: choć to wydaje się niemożliwe, to jednak możesz to zrobić – możesz doświadczyć straty, odczuwać żal i mieć nadzieję. Fala żalu może nas zwalić z nóg i czasem rzeczywiście się tak dzieje, ale możemy się nauczyć oddychać pod wodą. Możemy nawet nauczyć się otwierać oczy. Możemy odczuwać żal i nadal mieć nadzieję. Możemy mieć złamane serce i czuć się zdruzgotane, a jednak nie musi nas to zniszczyć. Możemy nawet przekonać się, że w swojej słabości jesteśmy silniejsze, niż nam się wydaje. 

Jakie masz teraz pytania w związku ze stratą dziecka? Może warto je spisać.