Nadzieja w cierpieniu po poronieniu i stracie według Adriel BookerPrzykład

Dzień drugi

Niepohamowany żal

Pismo Święte: Psalm 69:1-4

Pamiętam dni, kiedy chciałam wczołgać się do jaskini, znaleźć tam ciche miejsce, zwinąć się w kłębek i już nigdy się nie obudzić. Nie chodziło o to, że chciałam umrzeć, po prostu nie wiedziałam jak żyć z takim ciężarem smutku i zawiedzionych oczekiwań.

Nie wiadomo skąd z siłą tornado uderzył we mnie żal, wywołując ucisk w piersi i chęć zrzucenia wszystkiego, byle tylko doznać ulgi. Mimo doświadczania wszechogarniającej samotności pamiętam też przebłyski słodkiego odczucia Bożej obecności w tym ponurym czasie. Coś mi mówiło, że cisza z Jego strony nie oznacza porzucenia, lecz towarzyszenie. 

Nie mogę powiedzieć, że stale czułam Jego obecność, albo że nie tęskniłam do czegoś bardziej namacalnego — dotyku lub słowa (najlepiej bilbordu z migającymi neonami i podwójną tęczą w tle). Nawet kiedy czułam, że błądzę po omacku w ciemności, to w jakiś sposób wiedziałam, że Bóg, który zna ból, był w tym moim bólu ze mną. 

Może w twoim przypadku jest zupełnie inaczej. Może zastanawiasz się, kiedy twoja dusza znajdzie w końcu wytchnienie po czymś, co wydaje się być niekończącym żalem albo wiarą nie do odbudowania? Może Bóg wydaje ci się nieobecny lub milczący? A może właśnie wypowiedziano słowa: "brak akcji serca", a ty rozpaczliwie szukasz ratunku. Może zastanawiasz się, czy kiedykolwiek będziesz znowu blisko z Bogiem albo czy w ogóle warto trzymać się wiary w tym czasie oczekiwania. Może chcesz tylko wiedzieć, że nie jesteś sama. 

Chciałabym ci móc powiedzieć, że "poczujesz" Jezusa blisko siebie wtedy, kiedy będziesz Go najbardziej potrzebować, ale nie mogę. Kim jestem, by w ogóle móc zakładać, że moje doświadczenie przełoży się na twoje? Nie zamierzam tego robić. I to, moja przyjaciółko, jest prawda odnośnie żałoby: jest niepohamowana. Nie przebiega według planu. Nie kieruje się schematami kolejności zdarzeń. Nie ma w niej żadnego odhaczania punktów. Nie będzie jej na liście ulubionych aplikacji, a już na pewno nie zaznaczysz jej sobie w kalendarzu. 

Żałoba jest nieokiełznana jak morze, ale nie musi nas zniszczyć. Nie możemy jej opanować, ale możemy po niej nawigować, możemy też w niej znaleźć Jezusa. 

Jak objawiał się ostatnio niepohamowany charakter twojej żałoby?