У пошуках супакоюУзор

Падмурак поўнага супакою

Я з калегам абедаў дзесьці на заходнім узьбярэжжы ЗША перад маім нядаўнім публічным выступам. Нас абслугоўвала маладзенькая афіцыянтка, і я спытаўся ў яе: “Калі б ты магла папрасіць у Бога што заўгодна, што б ты папрасіла Яго зрабіць для цябе?”

Яна рашуча адказала: “Я папрасіла б супакою.”

Яна распавяла нам, што ейная бабуля памерла некалькі дзён таму, і па ейнай шчацэ скацілася сьляза.

Слухаючы ейную гісторыю, я даведаўся, што ніхто зь ейных родзічаў ня верыў у Бога - і яна таксама ня верыла. Яна не адраклася ад Яго сумленна. Яна проста ведала, што ўнутры яе існаваў глыбокі неспакой, але не разумела ні як пазбавіцца тае ўнутранае мітусьні, ні нават што яе выклікала. Як шмат іншых людзей, яна жыла дзень за днём, ня маючы асаблівага пачуцьця мэты або сэнсу ў сваім жыцьці.

Гэтая маладзенькая жанчына ўвасабляе шмат людзей у сучасным грамадзтве - яны жывуць без запалу, імкнуцца зьвесьці канцы з канцамі, шукаюць шляху там, дзе яго няма, ды намагаюцца ўбачыць ува ўсім гэтым хоць які сэнс.

Зачаста здаецца, што на нашую чалавечую дылему не існуе адэкватных адказаў - асабліва на пытаньне пра тое, чаму мы адчуваем сябе гэтакімі пустымі й парожнымі, ды чаму нам не стае супакою. Да таго ж падаецца, што ў нас няма добрае прычыны на тое, каб працягваць рабіць усё магчымае і ўсё адно пакутаваць ад жыцьцёвых цяжкасьцяў.

Маладзенькая афіцыянтка, якая абслужыла нас, патлумачыла праблему паводле ўласнага разуменьня: “Мне трэба супакою.” Іншыя сказалі б: “Мне так самотна.” Некаторыя сказалі б: “Калі б мой муж (жонка) любіў мяне як сьлед, дык я была б (быў бы) шчасьлівая.” Розныя варыянты, але тая ж самая мэлёдыя: “Нешта ня так… Я не шчасьлівы. У мяне няма супакою. Што са мной ня так?”

Шмат якія людзі, што зьяўляюцца ахвярамі ўплыву нашага бязбожнага грамадзтва, адчуваюць гэтую пустэчу, але не асацыююць яе з Богам. Нас безупынна атакуюць абяцаньні грамадзтва: “Калі б ты толькі пахуднеў, лепей апранаўся, езьдзіў на “Ягуары”, жыў у лепшым раёне, зарабляў больш грошай…” Гэты сьпіс ніколі не сканчаецца. Але ніводны з тых каштоўных адказаў на нашыя праблемы й ніводны з астатніх сотняў, што нам прапануюць, ня здолее назаўсёды й здавальняюча даць нам тое, чаго мы гэтак адчайна прагнем.

Тая маладзенькая афіцыянтка мела рацыю: бальшыня з нас цьвёрда перакананыя, што нам патрэбна нешта большае, і ўсеабсяжнае слова, якое добра апісвае тое “нешта” - гэта супакой.

Праслужыўшы пастарам ужо больш за 60 гадоў, я магу з упэўненасьцю сказаць табе: пакуль ты не прымірысься з Богам, ты ніколі не зазнаеш сапраўднага супакою ў гэтым жыцьці.