Wanneer Verlies Wins Word

Geseënd is dié wat treur, want hulle sal vertroos word (Matteus 5:4).

LAAT ONS BEGIN

Filosoof en teoloog Nicholas Wolterstorff, wat die dood van 'n geliefde betreur, beskryf die universele omvang van lyding as volg in sy boek "Lament for a Son": “Lyding hou sy aangesig vir elkeen verberg terwyl dit homself aan almal bekend maak ... Ons is een in lyding. Sommige is ryk, sommige is slim, sommige atleties, sommige word bewonder. Ons almal ly. Ons almal spreek waardering uit en het lief; en in hierdie huidige bestaan ​​van ons bring die uitspreek van waardering en om lief te hê lyding mee.”

Die alomteenwoordigheid van lyding maak die deur oop na God se ondenkbare troos vir elkeen van ons.

GODSDIENSTIGE INSIG

Wanneer ons verlies in die gesig staar, kan ons dit met bitterheid, 'n afgestompte gevoelloosheid of in geloof doen. Wanneer ons kies om in geloof te reageer, begin ons die rouproses en stel ons onsself oop vir God se vertroosting.

WAARNEMINGS

Deur die eeue heen het Christene mekaar aangemoedig om lyding as deel van die lewe te erken en te omhels. “Memento mori,” het hulle gesê. Onthou die dood. Sulke erkenning is toenemend skaars. “Min van ons,” het J.I. Packer opgemerk, "leef daagliks op die rand van die ewigheid … en as gevolg daarvan loop ons iets mis." Hierdie erkenning van 'n mens se sterflikheid het gepoog om menslike ervaring meer betekenis en dringendheid te gee.

Tragies, probeer ons te dikwels om hierdie werklikheid te ontken, onsself van ander af te sluit sodat ons nie hul pyn en hulle ook nie ons s'n sal sien nie. Dit blyk dat isolasie ons egter ook van geloof, hoop en liefde skei — om nie eens van vreugde te praat nie. Hoe hard ons ook al probeer om ons emosies te ontken en ons pyn te verdoof, ons harte bly kwesbaar vir hartseer solank ons ​​asemhaal.

Daar is geen manier om dit te vermy nie. Solank as wat ons die vuil, spykerbesaaide paaie van hierdie gebroke wêreld deurkruis, sal ons ly en treur. In plaas daarvan om in wanhoop te vlug, laat ons die Een nader wat saam met ons geween het, wat tot 'n ellendige dood toe met ons geïdentifiseer het, wat vir ons intree wanneer ons siele in die donkerste nagte verkeer. Op 'n manier wat ons maar gedeeltelik verstaan, ly God selfs nou saam met ons. Mag daardie gedagte vertroosting aan almal wat treur verskaf — onsself ingesluit.

TOEPASSING

Dikwels word ons gedagtes deur die vreesaanjaende verwagting van rampspoedigheid oorweldig: die vrees vir siekte, besorgdheid oor ons kinders, eensaamheid, finansiële agteruitgang, angstigheid oor ons oudag of onaangename herinneringe. Kortom, ons ly onder 'n aanhoudende toestroming van vrees wat ons aandag tot só 'n mate boei dat Christus en sy ewige doeleindes uit ons gesigsveld verdwyn.

Ons ly nie alleen nie. Christus bly by ons. Ander helpers faal en vertroostings vervaag, maar die Here bly. Sy Goddelike teenwoordigheid wat nou in ons harte woon, sal binnekort die heelal vul; 'n glans wat elke boosaardige skaduwee vir altyd sal oorwin. Op daardie dag “... sal die son van redding skyn met genesing in sy strale ...” (sien Maleagi 4:2), en alles sal nuut gemaak word. “Hy sal al die trane van hulle oë afdroog. Die dood sal daar nie meer wees nie. Ook leed, smart en pyn sal daar nie meer wees nie. Die dinge van vroeër het verbygegaan” (Die Openbaring 21:4). Ja, “geseënd is dié wat treur, want hulle sal vertroos word” (Matteus 5:4).