Leef Geen LeuensVoorbeeld

LEEF IN BABILON

Ek glo die wêreld, die vlees en die duiwel is almal lewend en word versterk deur ons skeptisisme, hulle saai verwoesting in ons siele en ons samelewing.

Ons oorlog teen dié drie vyande is nie 'n oorlog met gewere en bomme nie. Dit is nie eens teen ander mense nie. Dit is 'n oorlog teen leuens. Die probleem is nie juis dat ons leuens vertel nie, maar eerder dat ons leuens leef. 

Die meeste mense in die openbare domein wil vandag niks met geloof te doen hê nie. Die kerk word gesien as deel van "die probleem", en nie soos in die verlede deel van die oplossing nie. Wat meer is, met die radikale sedelike ommekeer ten opsigte van menslike seksualiteit, geslag, en die lewe van die ongeborene, het ons nou in die oë van baie mense 'n sedelike laagtepunt bereik. 

Ons lewe onder 'n soort kulturele en sosio-emosionele vervolging. Dis uitputtend. Die stigma. Die laster. Die wonde in ons harte. 

Die literêre simbool wat deur die skrywers van die Skrif gebruik is vir hierdie soort kulturele ervaring, is ballingskap. 

Die apostel Petrus begin sy Nuwe Testamentiese brief met: "Aan die uitverkorenes van God, vreemdelinge in die wêreld, wat verspreid woon ..." en eindig met: "Die gemeente in Babilon ... stuur vir julle groete" (sien 1 Petrus 1:1 en 5:13a).

In 'n wêreld voor die digitale era, moes jy 'n ver-linkse universiteit bywoon of leef in die stedelike kern van 'n sekulêre stad om die ongemak te ervaar van jou spesifieke waardestelsel en oortuigings wat jou in ballingskap geplaas het. Nou het jy net 'n slimfoon en Wi-Fi nodig. 

Babilon is nie 'n maklike plek om in te lewe nie. Ons voel 'n ontwrigting en 'n ongelykheid. 

Elke dag kan voel soos oorlog teen ons siele — 'n geestelike aanval teen ons geloof — 'n geveg om godsdienstig en getrou aan Jesus te bly, wat nog te sê van gelukkig en in vrede te lewe. 

Wanneer jy in 'n verstandelik minderheid val wat onder voortdurende druk verkeer om gelyk te word en aan te pas, kan jy nie help om te wonder: "Is ek gek om te glo wat ek glo? Om te leef soos wat ek lewe?" 

Wat as ballingskap egter vir ons goed kan wees? 

Wat as ballingskap iets is om teen te veg, maar nie om te vrees nie?

Wat as ons bymekaar kom eerder as uitmekaar val?

Wat as ons eerder as om ons siele in Babilon te verloor, ons hulle herontdek? 

Wanneer voel jy die meeste druk om aan te pas in vandag se Babilon-kultuur? Hoe kan die lewe in Babilon jou geloof versterk in plaas daarvan om dit te verswak?