Kahinahunan sa Isang Galit na Mundo

Mapalad ang mga mapagpakumbabá, sapagkat mamanahin nila ang daigdig. Mateo 5:5

SIMULAN NATIN

Noong 1095, sinugo ni Pope Urban II ang tinawag na Unang Krusada upang bawiin ang Jerusalem mula sa mga Muslim, na may sigaw ng Deus Vult, “Kalooban ito ng Diyos.” Taglay ang parehong diwa ng krusada, maraming conquistadores (mula sa Portugal at Espanya) ang naghangad na palaganapin ang Cristianismo sa buong Amerika—isa pang kuwento ng kalupitan sa pangalan ni Jesus. Ang Tatlumpung Taon na Digmaan (1618 hanggang 1648) ay pumapasok din sa isip, nang ang mga Katoliko at Protestante ay nagtungo sa larangan ng labanan, na hawak ang magagaspang na sandata, at nagresulta sa milyun-milyong pagkamatay.

Ang lahat ng ito ay nagdadala sa atin sa tanong na: ano ang wastong papel ng kapangyarihan sa buhay Cristiano—ang pagsasaayos ng “kapangyarihan mula sa itaas” (Lucas 24:49) kung saan umuunlad ang kaharian sa mundong ito?

DEBOSYONAL NA PANANAW

Ang tibok ng puso ng kapakumbabaan ay ang Diyos na mapagbigay-ng-sarili, na makikita sa pag-aalay ni Jesus ng Kanyang buhay. Ngunit ang kababaang-loob ay hindi dapat ipagkamali sa kahinaan. Sa kabalintunaan, ang kababaang-loob ay maaaring tukuyin bilang banayad na lakas, pinamamahalaan ng Banal na Espiritu, at ito ang magmamana ng sangkalupaan.

MGA OBSERBASYON

Sinasabi ng atin ng mga talata sa ang Mga Mapapalad na, “Mapalad ang mga mapagpakumbabá, sapagkat mamanahin nila ang daigdig.” (Mateo 5:5). Ang pandiwang “mana” ay tumutukoy sa isang matatag na pag-aari, isang kaloob na ibinibigay ng Diyos sa ating mga kamay. Ngunit ano ang ibig sabihin nito—ang ariin ang lupa? Ang Awit 37 ay nagsasalita tungkol sa maaamo na nagmamana ng lupain (ang lupain ng Israel). Ang maamong pinagpala ay yaong nagtitiwala sa Panginoon. Tumatalikod sila mula sa galit. Matiyaga silang naghihintay—at ginagantimpalaan sila ng Diyos ng Lupang Pangako.

Ngunit ang ating talata ay hindi nagsasabing "lupa." Sinabi ni Jesus na ang maaamo ay magmamana ng “daigdig.” Ang pagpapala ng Diyos ay naging pangkalahatan. Ngayon ang kaharian ay pag-aari ng mga tao mula sa bawat tribo, wika, at bansa. Tinatawag ng mga teologo ang Kaharian na “narito na at wala pa.” Ang buong mana ay darating sa hinaharap. Ngunit nagsimula na ang mga pagpapala, kabilang ang matalik na pakikipag-ugnayan sa Diyos … isang malinis na budhi … kapayapaan … at espirituwal na bunga.

APLIKASYON

Sa buong kaharian ni Cristo, wala pa tayong sapat na mga indibidwal na nakahanda upang pamunuan ang simbahan ni Cristo nang may kapakumbabaan—iyon ay, banayad na lakas, pinamamahalaan ng Banal na Espiritu. Sa halip, marami ang uupo at naghihintay sa iba na manguna, magpasiya, at magpatuloy sa gawain ng ministeryo. Ang simbahan ay nanghihina—at ang diyablo ay tumatawa. Sa gayong mga sandali, nakakalimutan natin na si Cristo ay isang leon, isang hampas sa walang kapangyarihang relihiyon, na tumatawag sa Kanyang mga tagasunod na makibahagi sa espirituwal na labanan.

Upang makita ang hindi maipaliwanag na kapangyarihan ng kapakumbabaan, hindi natin dapat tingnan ang mismong kapakumbabaan, kundi ang Panginoong Jesu-Cristo, ang Hari ng kahinahunan na nagpakumbaba hanggang sa kamatayan, maging sa kamatayan sa krus (Filipos 2). Sa gayong pangitain sa ating harapan, tayo ay mabibigyang-inspirasyon na maglingkod sa simbahan at sa tahanan nang may banayad na lakas, na pinamamahalaan ng Espiritu. Kung magkagayon, makikita ng isang daigdig na nasasangkot sa napakaraming alitan ang pagkakaiba na nagagawa ng kapakumbabaan na nagpaparangal kay Cristo.