Ura për te MarkuShembull

Kryqi i Jezusit

Ka diçka shumë të trishtë, por gjithashtu edhe shumë ngushëlluese në këtë pasazh që lexuam. Është e trishtueshme që Zoti Jezus vuajti në një mënyrë aq të tmerrshme. Mendoni për dhimbjen fizike në trupin e Tij. Edhe më i rëndë ishte përçmimi dhe vënia në lojë nga ana e gjithë atyre njerëzve. Sidoqoftë, më e keqja ishte kur u bë tërësisht errësirë. Në ato orë Jezusi u la vetëm, larg prej të gjithë atyre që e donin, duke përfshirë edhe Atin e Tij qiellor. Gjatë atyre orëve Jezusi përjetoi mundimet e ferrit. Kur Perëndia i braktis mëkatarët, atëherë njeriu përjeton ferrin. Perëndia e heq të gjithë dashurinë, paqen, butësinë dhe mirësinë, dhe na lejon të ndiejmë se çfarë gjëje e tmerrshme është mëkati. Djalli dhe ndihmësit e tij e rrethuan Jezusin dhe i përdorën të gjitha fuqitë e tyre kundër Tij. Jezusi asnjëherë nuk rënkoi për vuajtjet e Tij fizike; Ai asnjëherë nuk rënkoi për fjalët e pavërteta e të liga me të cilat njerëzit e tallën. Por në çastin kur nuk mund të shikonte fytyrën e Atit të Tij dhe as të ndiente dashurinë e Tij, Ai bërtiti me zë të lartë. A e mbani mend se si u mundua me këtë gjë në Kopshtin e Gjetsemanisë? Sa të thella ishin vuajtjet e Jezusit!

Por ka diçka të mrekullueshme në pasazhin që lexojmë: Zoti Jezus nuk vuajti dhe as vdiq për mëkatet e Tij. Ai ishte në kryq dhe shkoi në ferr në ato orë për të tjerët! Ai vdiq për mëkatarët që Ati i Tij ia kishte dhënë. Ai vdiq, sepse Perëndia e donte botën kaq shumë, saqë Ai nuk e kurseu Birin e Tij. Çfarë dashurie ka në zemrën e Perëndisë për mëkatarët e pabindur dhe të paperëndishëm! Kjo duhet t’ju nxisë të shkoni tek Ai në lutje dhe t’i kërkoni falje për mëkatet tuaja – mëkate që janë kaq të liga, saqë u desh vdekja e Birit të Perëndisë për të paguar për to.

A ndiheni të thoni ndonjëherë me gjithë zemrën tuaj: “Sa madhështor je, Zot! Ti nuk e kurseve Birin Tënd, që shpëtimi të bëhej i mundshëm! Çfarë dhurate e paimagjinueshme!”? Le të jetë lutja juaj: “Zot, më drejto që ta njoh këtë shpëtim si timin!”.