O, ja biedny! Przykład

Bądź wdzięczny

W 1 Liście do Tesaloniczan 5:18-19 czytamy, by: „Ducha nie gasić”, a zamiast tego – za wszystko dziękować. 

Ty i ja wiemy, że trudno jest wyrażać wdzięczność w chwili użalania się nad sobą! A już na pewno samolubstwo nie idzie w parze z wdzięcznością. 

Gdy myślę tylko o sobie i okolicznościach, które uczyniły mnie „taką biedną”, to można to ująć tak, że kupuję sobie bilet w jedną stronę do stacji Narzekanie Wielkie, i że pociąg będzie pędził na złamanie karku! 

Jechałam kiedyś takim pociągiem, po tym jak pewna osoba zraniła moje uczucia. Akurat wtedy czytałam 4 rozdział 2 Listu do Koryntian. Kiedy doszłam do wersetów 17 i 18, przeczytałam: Chwilowa lekkość naszego ucisku zapewnia nam nieporównywalnie większą wagę wiecznej chwały, nam, którzy zabiegamy nie o to, co widzialne, lecz o to, co niewidzialne. Bo to, co widzialne, przemija, a to, co niewidzialne – jest wieczne.

W tym momencie poczułam, że Pan zwraca się do mojego serca tymi słowy: „Jeśli pragniesz, by ten «ucisk» był lekki i tymczasowy, to nie skupiaj się na tym, co widzisz i czujesz, lecz skup się na Moich prawdach”. Natychmiast zrozumiałam, co powiedział. Żałowanie siebie samej nie pozwalało mi przebaczyć osobie, która mnie zraniła, powodowało, że skupiałam się jedynie na sobie i na odczuwanym przez siebie bólu. Jeśli pragnęłam dla siebie wolności, to musiałam się skupić na czymś innym – na dobroci Boga! 

Zdałam sobie sprawę, że owszem, miałam prawo czuć się zraniona, nie wiedzieć, jak się z tym uporać, zmagać się, by to przezwyciężyć, mieć co z siebie wyrzucić, ale nie chciałam w tym stanie pozostać. Chciałam być zwycięzcą i iść przez życie z Panem. Ta sytuacja spowodowała, że się zatrzymałam, wszystko przewartościowałam i postanowiłam od razu zakończyć użalanie się nad sobą. 

Możesz zrobić to samo – przebaczając, zmieniając obiekt swojej uwagi i dziękując Bogu za wszystkie błogosławieństwa! 

Czy ten plan rozważań był dla ciebie pomocny? Był to fragment 8 rozdziału mojej książki pt. „I Forgive You, But…” [„Przebaczam ci, ale...”]. Tu możesz przeczytać pierwszą część.