Niecierpliwość

Po wykonaniu trudnej pracy duchowej, potrzebnej do przedarcia się przez morze pytań, i szukania jasności w Bożej prawdzie, czekałam i czekałam. Bóg ma własne wyczucie czasu, a ja zaczęłam się już niecierpliwić.

Wychodziłam z pozbawionej ambicji depresji ku mojej normalnej osobowości zorientowanej na cele. Jaki lepszy cel mogłam sobie obrać niż wymyślenie, jak mieć dziecko? Gdyby istniał sposób na rozwiązanie problemu zajścia w ciążę na drodze logiki, badań, nauki lub kreatywności, byłam gotowa go znaleźć! 

Byłam jak Abraham ze Starego Testamentu. Bóg obiecuje mu niezliczone potomstwo, ale kiedy wypełnienie tej obietnicy zdaje się być niemożliwe, Abraham bierze sprawy we własne ręce. Śpi ze swoją służącą i z niej rodzi się dziecko, które jest próbą przedłużenia jego rodu (Rodzaju 16). Przejęcie inicjatywy wydaje się być pozytywną cechą charakteru, o ile nie wykorzystujemy jej do narzucenia naszej wersji tego, co naszym zdaniem jest Bożą wolą, zamiast czekać aż nadejdzie ustalony przez Niego czas.

Czekanie nie jest pozbawione celu. Przywodzi na myśl historię garncarza i gliny z Księgi Jeremiasza 18. Jest tylko jeden sposób na uformowanie czegoś lepszego z dobrego. Trzeba je zupełnie zniszczyć, mocno rzucić na koło garncarskie i starannie ukształtować w piękne dzieło sztuki, zgodnie z zamysłem artysty. Proces ten jest bolesny i trudno jest nie skupiać się na stracie, gdyż nie widzimy efektu końcowego, który Bóg ma na myśli. Czasem proces przemiany żalu i oczekiwania jest jedynym sposobem na to, byśmy się stali tym, co zamierzył Bóg. Przemiana trwa i tylko Bóg wie, jak długo.