Rozchwianie emocjonalne

Kiedy minął szok, wpadłam po uszy w okres rozchwiania emocjonalnego, które było dla mnie nowością.  Zagubiłam się i tęskniłam za sobą, ale nie wiedziałam, gdzie się oddaliłam, ani jak mam wrócić.

Nigdy nie zdawałam sobie sprawy ze znaczenia słowa "zdruzgotanie", aż do czasu poronienia. Smutek niemal mnie paraliżował. Najmniejsze rzeczy doprowadzały mnie do płaczu. Tak. Wiele. Łez. W końcu udało mi się przestać się ich wstydzić i zaakceptowałam je. Gdy w sklepie widziałam niemowlę i poczułam emocjonalne załamanie, dawałam na to zgodę pomiędzy rzędami półek dziewiątej alei.

Moje relacje z innymi ucierpiały. Przyjaźń z jakąkolwiek kobietą w ciąży lub mamą małego dziecka stanowiły zmaganie. W miarę, jak zbliżały się ich terminy porodu, a dzieci rosły na moich oczach, coraz mniej z nimi rozmawiałam. Niczego złego nie mówiły, ani nie robiły, po prostu nie mogłam stanąć twarzą w twarz z obrazem tego, jak mogłoby wyglądać moje życie.

Choć normalnie byłam osobą kreatywną, teraz ziała we mnie pustka. Brakowało mi motywacji, energii i pragnień. Całymi godzinami wpatrywałam się w ekran telefonu, by odgrodzić się od konieczności stawienia czoła moim myślom.

W tym okresie nie postępowałam w łagodności i mądrości, które tak pięknie opisuje apostoł Jakub. Choć rozchwianie emocjonalne jest normalnym etapem procesu żałoby, nie prosiłam Boga, by pomógł mi przez nie przejść. Szczerze mówiąc, w pewnym momencie utknęłam i pragnęłam, żeby tak zostało. Szkoda, że nie przyjęłam wtedy Bożej mądrości i nie doświadczyłam jej charakteru, zgodnie z tym, co Bóg obiecał w swoim Słowie – czystej, miłującej pokój, szczerej, pełnej miłosierdzia i dobrych owoców. W końcu zrozumiałam, że ignorowałam Tego, który dokładnie wiedział, przez co przechodzę i który pragnął być obecny w moim bólu.