Skromne początki

Danny Saavedra  

Anioł zaś powiedział jej: "Przestań się bać, Mario! Znalazłaś łaskę u Boga. Oto zajdziesz w ciążę, urodzisz syna i nadasz Mu imię Jezus... Maria odpowiedziała: Oto jestem — gotowa służyć Panu, niech mi się stanie według twojego słowa" — Łukasza 1:30-31, 38.

Wśród wszystkich wielkich bohaterów fikcji, Frodo z filmów Władca pierścieni jest jedną z najbardziej wyróżniających się postaci. Dlaczego? Ponieważ w przeciwieństwie do Herkulesa, Wonder Woman, Thora czy Supermana, nie jest on wielkim, potężnym półbogiem. W przeciwieństwie do Anakina czy Luke'a Skywalkera, nie urodził się z nadzwyczajnymi mocami. W przeciwieństwie do Batmana, nie jest umięśnionym, wysoko wyszkolonym ninją multimilionerem, dysponującym funduszami do produkcji zaawansowanej broni i zbroi. Frodo nie był nikim nadzwyczajnym. Był po prostu zwykłym hobbitem z Shire, prostodusznym, miłym, łagodnym chłopakiem. Jednak, jak mówi Galadriela w filmie Drużyna Pierścienia: "Nawet najmniejsza osoba może zmienić bieg dziejów". 

I o to właśnie chodzi: to co czyniło Frodo wyjątkowym, to nie były jego nadludzkie zdolności, super geniusz ani przywileje wynikające z urodzenia... to była jego ufna gotowość do wyjścia poza szereg. Jest bohaterem wśród bohaterów, ponieważ mimo, że wiedział, że nie jest przygotowany na czekające go niewykonalne zadanie (nie znał nawet drogi do Mordoru), w pokorze odpowiedział na wezwanie, gdy przyszedł czas. 

Ten niepozorny bohater uosabia coś głęboko biblijnego: Bóg może posłużyć się każdym, nawet najbardziej nieznaczącym z ludzi, do wykonania najbardziej zdumiewających zadań. Od młodego pasterza, który zabił olbrzyma, przez wdowę, która okazała niesamowitą lojalność wobec swojej teściowej, do młodej dziewicy z Nazaretu — skąd wszakże nic dobrego nie może pochodzić (Jan 1:46) — którą Bóg wyróżnił pośród innych kobiet ( Łukasza 1:42) — Bóg zajmuje się robieniem wielkich rzeczy przy użyciu najmniejszych, najbardziej pokornych ludzi.

Dlaczego więc Maria? Podobnie jak Frodo, nie wyróżniała się niczym, co ludzkość uznałaby za "wyjątkowe". Nie pochodziła z uznanej rodziny. Nie była uważana za nikogo znaczącego. A jednak Bóg miał w niej wielkie upodobanie. Kiedy Gabriel powiedział Marii, że będzie miała dziecko za sprawą Ducha Świętego, jej odpowiedź dokładnie wskazuje, dlaczego Bóg ją wybrał, dlaczego upodobał ją sobie i pobłogosławił tym zaszczytem. 

W Ewangelii Łukasza 1:38 mówi: "Oto jestem — gotowa służyć Panu, niech mi się stanie według twojego słowa". Zwróć uwagę na pokorę, którą tu pokazała! Jej odpowiedź na tę szaloną, nieracjonalną, naprawdę przerażającą wiadomość (była zaręczoną, niezamężną dziewicą, prawdopodobnie między 12 a 14 rokiem życia, kiedy usłyszała, że będzie miała dziecko) brzmiała: "Jestem służebnicą Pana". 

Wiedziała, że ​​nikt jej nie uwierzy, że prawdopodobnie jej ciąża będzie skandalem, a może nawet zagrozi jej życiu (Józef mógł ją publicznie skazać na pohańbienie lub ukamienować za to, że zaszła w ciążę jako jego narzeczona, ponieważ nie był biologicznym ojcem jej dziecka), ale ufała Bogu. Wierzyła w Niego i Jego Słowo. Otworzyła się na Boże dzieło. Wiedziała, że ​​nie jest przygotowana na wezwanie, które usłyszała od Boga, ale oddała swoje życie, wolę i przyszłość w Jego ręce, ponieważ ufała, że On ​​będzie z nią na każdym kroku.

To wszystko, czego Pan potrzebuje od nas, aby dokonać cudów w naszym życiu i w życiu ludzi wokół nas. Nie potrzebuje naszych niezwykłych umiejętności czy wysokich kwalifikacji. Posługuje się zarówno ludźmi z niesamowitymi umiejętnościami, talentami, zasobami i zdolnościami jak i niewykształconymi rybakami, biednymi wdowami i wyrzutkami, ale to nie ma znaczenia dla Jego wielkich dzieł. Najlepiej manifestują się one w życiu tych, którzy są pokorni, gotowi i otwarci. Nie chodzi o to, co jesteś w stanie zrobić, ale o to, na co Mu pozwolisz. On błogosławi tych, którzy deklarują: "Jestem sługą Pana... Niech stanie się wszystko, co o mnie powiedziałeś". 

Podobnie jak Maria, wszyscy mamy udział w tej niesamowitej historii odkupienia, którą pisze Bóg. Wszyscy zostaliśmy wezwani, aby czynić ludzi uczniami, głosić Ewangelię i być Jego świadkami. Czy musimy być uczonymi lub wspaniałymi mówcami, aby to osiągnąć? Nie! Musimy tylko powiedzieć: "Oto jestem, Jezu. Jestem twoim sługą".