Gideon. Vol twijfel, vol angst, vol geloof?Voorbeeld

Wie heeft de leiding?

“Toen zeiden Zebah en Zalmuna: Staat u zelf op en steek ons dood, want zoals de man is, zo is zijn kracht. Daarom stond Gideon op, doodde Zebah en Zalmuna, en nam de maantjes die om de halzen van hun kamelen hingen” (Richteren 8:21, HSV).

Tot nu toe lazen we telkens dat de Heere God Gideon gerichte opdrachten gaf. Vervolgens aarzelde Gideon om daar naar te luisteren, maar uiteindelijk deed hij wat God vroeg. Die houding lijkt helemaal om te slaan nu het leger van de Midianieten verslagen is. Gideon roept een groter leger bij elkaar om de vijand tot over de landsgrenzen te achtervolgen. Hij doodt de weinige overgebleven Midianieten en neemt ook hun koningen, Zebah en Zalmuna, gevangen. Daarbij krijgt Gideon niet de steun waar hij het volk om vraagt. Twee steden, Sukkot en Pnuel, weigeren hem voedsel voor zijn soldaten. Daarop reageert Gideon als een tiran: hij martelt de leiders van Sukkot en richt een bloedbad aan in Pnuel. Vervolgens doodt hij de koningen Zebah en Zalmuna — niet omdat God dat van hem vraagt, ook niet om Israël van hun aanvallen te verlossen, maar uit persoonlijke wraakgevoelens omdat ze eerder Gideons broers hebben gedood.

Enerzijds lijkt Gideon gegroeid in zijn rol als leider. Hij is niet meer zo aarzelend en bang. Hij treedt daadkrachtig op en haalt de overwinning over zijn vijanden. Tegelijk lijkt het wel of de Heere geen rol meer speelt in dit laatste deel van de geschiedenis. Gods wil lijkt niet meer belangrijk voor Gideon. Hij bepaalt nu zelf de koers!

Hoe beoordeel jij Gideons veranderde houding? Slaat de balans positief of negatief door?