De nieuwe schepping

In de vorige overdenking lazen we Genesis 1. We stonden stil bij de schepping van God en hoe het scheppingsverhaal zich ontvouwt in God, de zevende dag.

Vandaag de dag kan dit paradijs ver weg voelen. Zo mooi als de aarde wordt beschreven in Genesis 1, is het nu niet. Precies daarover gaat het einde van de Bijbel. We lezen straks een stukje uit het slot van Openbaringen. In dat slot schrijft Johannes over de nieuwe schepping. Een plek waar God zelf tot licht zal zijn. Een plek waar mensen uit allerlei verschillende volken bij elkaar zijn. Een plek waar geen vervloeking meer zal zijn. Zelfs de boom des levens (die we ook in Genesis 2 zien) is weer terug.

Dit slot van de Bijbel mogen we lezen als een belofte van God aan de wereld. Ooit komt er een dag dat het er zo uitziet. Dat de aarde weer een goede plek is. Een plek die lijkt op het paradijs. Een plek waar recht zegeviert.

Dat beeld voelt soms nog ver weg. We leven in een gebroken wereld. Niet zoals vroeger, en niet zoals het dan zal zijn. We zijn nog op weg naar die nieuwe aarde.

Sta vandaag eens stil bij iets wat je tegenkomt dat past bij die nieuwe aarde én iets wat er niet bij past. Wat hoop je daar weer tegen te komen? En wat hoop je dat verdwijnt?