मत्ती 12:7-21

‘म पशु बलि होइन, तिमीहरूले दया गरेको पो चाहन्‍छु’ भनेर परमेश्‍वरले भन्‍नुभएको कुरा बुझेका भएदेखि तिमीहरूले निर्दोषलाई दोष लगाउने थिएनौ। म मानव पुत्र विश्राम दिनको पनि मालिक हुँ।” त्‍यहाँबाट येशू तिनीहरूको सभाघरमा जानुभयो। त्‍यहाँ एक जना हात सुकेको मानिस थियो। अनि येशूलाई दोष लगाउने विचारले फरिसीहरूले सोधे, “विश्रामको दिन बिरामीलाई निको पार्नुहुन्‍छ कि हुँदैन?” येशूले जवाफ दिनुभयो, “तिमीहरूमध्‍ये कसैको भेडा विश्रामको दिन खाडलमा पर्‍यो भने त्‍यसलाई झट्टै बाहिर निकाल्‍दैनौ र? भेडाभन्दा त मानिस धेरै मूल्‍यवान् हो। यसकारण व्यवस्थाअनुसार पनि विश्रामको दिनमा राम्रो काम गर्नु ठीक ठहरिन्‍छ।” त्‍यसपछि येशूले त्‍यस हात सुकेको मानिसलाई भन्‍नुभयो, “तिम्रो हात तन्‍काऊ!” त्‍यस मानिसले हात तन्‍कायो र त्‍यो हात निको भइहाल्‍यो। तब फरिसीहरू सभाघरबाट निस्‍केर गए र येशूलाई कसरी मारौं भनी सल्‍लाह गर्न लागे। आफ्‍नो विरुद्धमा सल्‍लाह गरेको थाहा पाएर येशू त्‍यहाँबाट हिँड्‍नुभयो। धेरै मानिसहरूले उहाँलाई पछ्याए र उहाँले तिनीहरूको बीचमा भएका सबै बिरामीलाई निको पार्नुभयो। तर उहाँले तिनीहरूलाई ‘यस विषयमा कसैलाई केही नभन्‍नू’ भन्‍ने आज्ञा दिनुभयो। यसरी परमेश्‍वरले यशैया अगमवक्ताद्वारा भन्‍नुभएको यो कुरा पूरा हुन आएको हो– हेर, मैले चुनेको मेरो प्‍यारो सेवक यिनी नै हुन्। यिनीदेखि म धेरै खुसी छु, यिनमा म आफ्‍नो आत्‍मा खन्‍याउँछु अनि यिनले नै सबै जातिका मानिसहरूलाई न्‍यायको प्रचार गर्नेछन्। यिनले न झगडा गर्नेछन्, नता चिच्‍च्‍याएर हल्‍ला गर्नेछन्, न सडकहरूहुँदो कराउँदै हिँड्‍नेछन्। नुहेको निगालो पनि यिनले भाँच्‍नेछैनन् र धिपधिप गरिरहेको बत्ती पनि निभाउनेछैनन्। यिनले न्‍यायलाई जितमा पुर्‍याउनेछन् र सबै जातिका मानिसहरूले आफ्‍नो आशा यिनकै नाउँमा राख्‍नेछन्।