अय्‍यूब 30:20-31

हे परमेश्‍वर, सहायताको लागि मैले तपाईंलाई पुकारें तर तपाईंले मलाई जवाफ दिनुभएन, मेरो मामिला पेश गर्नलाई म खड़ा हुन्‍छु, तर तपाईं वास्‍ता गर्नुहुन्‍न। तपाईं मलाई निष्‍ठुरताको व्‍यवहार गर्नुहुन्‍छ र आफ्‍नो सारा शक्तिले मलाई सताउनुहुन्‍छ। मलाई झट्‌कारेर आँधीको अघि फालिदिनुहुन्‍छ, र प्रचण्‍ड आँधीमा मलाई फ्‍याँकिदिनुहुन्‍छ। मलाई थाहा छ कि तपाईंले मलाई मृत्‍युको हातमा सुम्‍पनुहुन्‍छ, त्‍यस ठाउँमा, जो सबै जीवितहरूका निम्‍ति तपाईंले ठहराउनुभएको छ। “आफ्‍नो दु:खमा सहायताको लागि पुकार्दा तोड़िएको मानिसमाथि कसैले हात उठाउँदैन। आफ्‍नो जीवन कष्‍टमा बिताउनेको निम्‍ति के म रोइनँ र? के गरीबको निम्‍ति मेरो मन दुखेन र? तापनि जब मैले भलाइको आशा गरें, दुष्‍टता पो आइलाग्‍यो, उज्‍यालोको प्रतीक्षा गरेको थिएँ, तर अँध्‍यारो पो आयो। मभित्रको हलचल कहिल्‍यै थामिँदैन, कष्‍टका दिनहरू मैले भोग्‍नुपर्छ। म कालो भई हिँड्‌छु तर सूर्यले ता होइन; सहायताको निम्‍ति बिन्‍ती गर्नलाई, म सभामा खड़ा हुन्‍छु। स्‍यालहरूको म भाइ भएको छु, लाटोकोसेराहरू मेरा साथी भएका छन्‌। कालो भएको मेरो छाला पत्रै-पत्र भएर झर्छ र जरोले मेरो शरीर जलेको छ। वीणाको लय त मृत्‍युको गीत भएको छ, मेरो बाँसुरीचाहिँ रुनेहरूको सोरझैँ भएको छ।”