راز و نیاز با خدانمونه

درک کردن و لذت بردن از صدای خدا به هیجان انگیزترین ماجراجویی زندگی من تبدیل شده است. صدای خدا جلوه گر ماهیت و آغوش اوست. مادامی که او صحبت می‌کند، من از عشق لبریز می‌شوم. بنابراین درک صدای او به منزله مواجه با خود اوست. 

تجربه ثابت کرده است که من نباید از سخن گفتن عیسی هراس داشته باشم چون صدای او حضور او را نشان می‌دهد و شخصیت او همیشه مهربان است - حتی هنگام اصلاح کردن من. او مانند یک داماد که عروس خود را گرامی میدارد، ما را گرامی می‌شمارد. خوب بودنِ همیشگی او به من می آموزد که به او اعتماد کنم. 

اولین نشانه برای من که متوجه می‌شوم خداوند دارد صحبت میکند این است که صدای او تمام توجه مرا به خود معطوف میکند. گاهی اوقات ارتباط گرفتن با او حتمی است و بی‌تردید برقرار میشود. اما حرفهایش گاهی شبیه به به افکار و تصوراتم، گاهی شبیه به حرفهای اطرافیانم هستند پس گاهی اوقات از خود می پرسم "آیا خداوند است که دارد بامن صحبت می‌کند یا این کلمه‌ها زاییده ذهن، خواسته و احساسات خودم هستند؟" 

یکبار از خداوند درباره مشکلی که در تشخیص صدای او داشتم پرسیدم. آنچه او بر من آشکار کرد مرا شگفت‌زده کرد. او گفت نود درصد مواقعی که برای تشخیص این که صدای اوست یا نه تامل کرده‌ام ، دقیقا صدای خود او بوده. بعد وحشت کردم چون اغلب آن مواقع به خیال اینکه صدای او نیست زمزمه‌های او را نادیده گرفته و در نتیجه از حرفهایش آشکارا نافرمانی کرده بودم. قانون من: اگر مجبور شدم تامل کنم و بپرسم "آیا این صدای خداست؟" - احتمالاً خود اوست! تشخیص اینکه چطور این گفتگو را ادامه دهم بعد از تصدیق این است که واقعا صدا، صدای خداست.

من حالا عمیقا مشتاق ارتباط خداوند هستم. افکار او حکمت محض است، دقیقا متضاد با تمایلات طبیعی من. هنگامی که او صحبت می‌کند ، حقیقت را آشکار می‌کند، و درک محدود مرا با تدبیر‌های خود گسترش می‌دهد. در میان مکاشفه یا تعلیم زنده او، اغلب احساس میکنم که درک من آنقدر غیر منتظره تغییر میکند که یک لحظه فکر میکنم نمیدانم و هیچ آگاهی ندارم، لحظه بعد چیزی را آنقدر قطعی می‌دانم که بی اختیار می‌گویم: "اوه! حالا فهمیدم."

همانطور که روح من ارتباط با او و حضور ماندگار او را درک می‌کند ، اغلب آرامشی وارد قلبم شده و و به مرور همه قلبم را در بر میگیرد ، یا درونم از شادی خالصی سرریز می‌شود. به دنبال آن اشکهای ناتمامی است که جاری می‌شوند. من فکر می‌کنم این مهربانی و لطف اوست که در همه شرایط باید برایش دعا و آن را طلب کرد. صدای او دعای مرا فرا می‌خواند - که تشکیل دهنده بخش بعدی گفتگوی ادامه دار ماست.