راز و نیاز با خدانمونه

خداوند با صدایش ما را شبانی میکند و ما نیز با صدایمان او را پاسخ میگوییم. آیا این منطقی نیست که ، که کسی که خودش را کلمهنامیده است همیشه در معاشرت و گفت و شنود باشد؟ و آیا این منطقی است که، او که ما را آفرید تا با او در رابطه باشیم، خودش را قربانی کرد تا ما بتوانیم به او برگردیم و اویی که آنچه میگوییم را قبل از آنکه به زبان بیارویم میداند، راغب باشد باز هم صدای ما را بشنود؟ 

خوشبختانه، پرمعناترین رازو نيازها هیچگاه بستگی به میزان خوب بودن‌ما، دستاوردها و موفقیت های ما یا کیفیت سوالات ما ندارد. امتیاز شنیدن و شنیده شدن فقط یه یک چیز بستگی دارد، قربانی شدن مسیح. 

گفتگو زمانی آغاز می‌شود که خداوند به سوی ما می‌آید. خداوند محبت است و محبت او باید به رابطه برسد. وظیفه‌ما این است که صدای او را شنیده و پاسخ دهیم. بعد او صادقانه پاسخ می‌دهد. در این میان، ما از حضور او لذت میبریم، از او اطاعت میکنیم و به او ایمان می آوریم. به نظر این گفتگوی همیشه جاری، همان است که پولس ما را به آن تشویق کرد و گفت: بی وقفه دعا کنید. ما یا در حال شنیدن خداوند هستیم و یا چیزی را برای او گفته و در انتظار پاسخ او هستیم. این همانا وظیفه و نشاط زندگی‌های ماست. سرانجام ما میفهمیم که بدون خداوندِ سخنگو نمی‌توانیم زندگی کنیم. بدیهی است که ما باید دعا کنیم.

دعا به طور حتم، تقویت کننده و کامل کننده است. راز و نیاز ما با خدا، ما را با حکمت و آرامش به ارث گذاشته او آشنا میکند. زمانهایی که نمیدانیم چطور باید باید پیش برویم، دعا منطقی‌ترین قدم است. دعا یک تسکین است. آسودگی است. مایه آرامش است. 

در حال حاضر، گفتگو با خدا و شنیدن از او، منطقی‌ترین واکنش به نیاز ما به داشتن اتحاد با اوست. مانند مکالمه صاف و ساده ی تِـویا با خدا در کتاب ویولن زن روی بام،ما در تمام طول روز در حال گفتگو و شنیدن هستیم. خداوند همیشه در حال صدا کردن ماست و منتظر است تا ما تمرکزمان را به سوی او برگردانیم. بیشتر مواقع در عجبم چرا اینقدر طول میکشد تا ما به رابطه با خدا پا بگذاریم. وقتی به او سوی برمیگردیم، بخشی از او می شویم - پاسخ همانجاست.