Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Luwc 7

Rhanna

Ac un o’r Phariseaid á ofynodd i Iesu fwyta gydag ef: yntau á aeth i dŷ y Pharisead, ac á osododd ei hun wrth y bwrdd. Ac, wele, gwraig o’r ddinas, yr hon oedd bechadures, pan wybu hi ei fod ef yn bwyta yn nhŷ y Pharisead, á ddyg flwch gleinfaen o enaint, a chàn sefyll wrth ei draed ef o’r tu ol dàn wylo, á’u baddiodd hwynt â dagrau, ac á’u sychodd â gwallt ei phen, ac á gusanodd ei draed ef, ac á’u hirodd â’r enaint. Y Pharisead, yr hwn á’i gwahoddasai, pan welodd hyn, á ddywedodd ynddo ei hun, Pe buasai hwn broffwyd, efe á wybuasai pwy yw y ddynes hon sydd yn cyfhwrdd ag ef, ac o ba nodwedd; oblegid pechadures yw hi. Yna Iesu á ddywedodd wrtho, Simon, y mae genyf rywbeth iddei ddywedyd wrthyt. Yntau á atebodd, Rabbi, dywed. Dau ddyledwr oedd i’r un echwynwr; y naill oedd arno bùmm cànn ceiniog o ddyled, a’r llall ddeg a deugain. A phryd nad oedd ganddynt ddim i dalu, efe á faddeuodd iddynt ill dau. Dywed, gàn hyny, pa un o honynt á’i câr ef yn fwyaf? Simon á atebodd, Yr wyf fi yn tybied mai yr hwn y maddeuodd efe iddo fwyaf. Iesu á atebodd, Uniawn y bernaist. Yna gwedi troi at y wraig, efe á ddywedodd wrth Simon, A weli di y wraig hon? Pan ddaethym i’th dŷ, ni roddaist ti i mi ddwfr i’m traed; ond hon á olchodd fy nhraed â dagrau, ac á’u sychodd â’i gwallt. Ni roddaist ti i mi gusan; ond hon èr pan ddaeth i fewn, ni pheidiodd â chusanu fy nhraed. Ti nid iraist fy mhen ag olew; ond hon á irodd fy nhraed ag enaint. Am hyny, yr wyf yn dywedyd wrthyt, maddeuwyd ei phechodau hi, y rhai ydynt lawer; am hyny, ei chariad sy fawr. Ond y sawl y maddeuir ychydig iddo, á gâr ychydig. Yna y dywedodd efe wrthi, Maddeuwyd i ti dy bechodau. Y rhai oedd gydag ef wrth y bwrdd, á ddywedasant ynynt eu hunain, Pwy yw hwn sydd hyd yn nod yn maddau pechodau? Ond efe á ddywedodd wrth y wraig, Dy ffydd á’th gadwodd; dos mewn heddwch.

Ac un o’r Phariseaid á ofynodd i Iesu fwyta gydag ef: yntau á aeth i dŷ y Pharisead, ac á osododd ei hun wrth y bwrdd. Ac, wele, gwraig o’r ddinas, yr hon oedd bechadures, pan wybu hi ei fod ef yn bwyta yn nhŷ y Pharisead, á ddyg flwch gleinfaen o enaint, a chàn sefyll wrth ei draed ef o’r tu ol dàn wylo, á’u baddiodd hwynt â dagrau, ac á’u sychodd â gwallt ei phen, ac á gusanodd ei draed ef, ac á’u hirodd â’r enaint. Y Pharisead, yr hwn á’i gwahoddasai, pan welodd hyn, á ddywedodd ynddo ei hun, Pe buasai hwn broffwyd, efe á wybuasai pwy yw y ddynes hon sydd yn cyfhwrdd ag ef, ac o ba nodwedd; oblegid pechadures yw hi. Yna Iesu á ddywedodd wrtho, Simon, y mae genyf rywbeth iddei ddywedyd wrthyt. Yntau á atebodd, Rabbi, dywed. Dau ddyledwr oedd i’r un echwynwr; y naill oedd arno bùmm cànn ceiniog o ddyled, a’r llall ddeg a deugain. A phryd nad oedd ganddynt ddim i dalu, efe á faddeuodd iddynt ill dau. Dywed, gàn hyny, pa un o honynt á’i câr ef yn fwyaf? Simon á atebodd, Yr wyf fi yn tybied mai yr hwn y maddeuodd efe iddo fwyaf. Iesu á atebodd, Uniawn y bernaist. Yna gwedi troi at y wraig, efe á ddywedodd wrth Simon, A weli di y wraig hon? Pan ddaethym i’th dŷ, ni roddaist ti i mi ddwfr i’m traed; ond hon á olchodd fy nhraed â dagrau, ac á’u sychodd â’i gwallt. Ni roddaist ti i mi gusan; ond hon èr pan ddaeth i fewn, ni pheidiodd â chusanu fy nhraed. Ti nid iraist fy mhen ag olew; ond hon á irodd fy nhraed ag enaint. Am hyny, yr wyf yn dywedyd wrthyt, maddeuwyd ei phechodau hi, y rhai ydynt lawer; am hyny, ei chariad sy fawr. Ond y sawl y maddeuir ychydig iddo, á gâr ychydig. Yna y dywedodd efe wrthi, Maddeuwyd i ti dy bechodau. Y rhai oedd gydag ef wrth y bwrdd, á ddywedasant ynynt eu hunain, Pwy yw hwn sydd hyd yn nod yn maddau pechodau? Ond efe á ddywedodd wrth y wraig, Dy ffydd á’th gadwodd; dos mewn heddwch.

Ac un o’r Phariseaid á ofynodd i Iesu fwyta gydag ef: yntau á aeth i dŷ y Pharisead, ac á osododd ei hun wrth y bwrdd. Ac, wele, gwraig o’r ddinas, yr hon oedd bechadures, pan wybu hi ei fod ef yn bwyta yn nhŷ y Pharisead, á ddyg flwch gleinfaen o enaint, a chàn sefyll wrth ei draed ef o’r tu ol dàn wylo, á’u baddiodd hwynt â dagrau, ac á’u sychodd â gwallt ei phen, ac á gusanodd ei draed ef, ac á’u hirodd â’r enaint. Y Pharisead, yr hwn á’i gwahoddasai, pan welodd hyn, á ddywedodd ynddo ei hun, Pe buasai hwn broffwyd, efe á wybuasai pwy yw y ddynes hon sydd yn cyfhwrdd ag ef, ac o ba nodwedd; oblegid pechadures yw hi. Yna Iesu á ddywedodd wrtho, Simon, y mae genyf rywbeth iddei ddywedyd wrthyt. Yntau á atebodd, Rabbi, dywed. Dau ddyledwr oedd i’r un echwynwr; y naill oedd arno bùmm cànn ceiniog o ddyled, a’r llall ddeg a deugain. A phryd nad oedd ganddynt ddim i dalu, efe á faddeuodd iddynt ill dau. Dywed, gàn hyny, pa un o honynt á’i câr ef yn fwyaf? Simon á atebodd, Yr wyf fi yn tybied mai yr hwn y maddeuodd efe iddo fwyaf. Iesu á atebodd, Uniawn y bernaist. Yna gwedi troi at y wraig, efe á ddywedodd wrth Simon, A weli di y wraig hon? Pan ddaethym i’th dŷ, ni roddaist ti i mi ddwfr i’m traed; ond hon á olchodd fy nhraed â dagrau, ac á’u sychodd â’i gwallt. Ni roddaist ti i mi gusan; ond hon èr pan ddaeth i fewn, ni pheidiodd â chusanu fy nhraed. Ti nid iraist fy mhen ag olew; ond hon á irodd fy nhraed ag enaint. Am hyny, yr wyf yn dywedyd wrthyt, maddeuwyd ei phechodau hi, y rhai ydynt lawer; am hyny, ei chariad sy fawr. Ond y sawl y maddeuir ychydig iddo, á gâr ychydig. Yna y dywedodd efe wrthi, Maddeuwyd i ti dy bechodau. Y rhai oedd gydag ef wrth y bwrdd, á ddywedasant ynynt eu hunain, Pwy yw hwn sydd hyd yn nod yn maddau pechodau? Ond efe á ddywedodd wrth y wraig, Dy ffydd á’th gadwodd; dos mewn heddwch.

Gwedi gorphen o hono ei ymadrawdd yn nghlywedigaeth y bobl, efe á aeth i fewn i Gapernäum. A gwas i ganwriad, yr hwn oedd anwyl gàn ei feistr, oedd yn glaf, yn mron marw. A’r canwriad wedi clywed sôn am Iesu, á ddanfonodd ato henuriaid Iuddewig, i attolygu arno ddyfod ac achub ei was ef. Pan ddaethant at Iesu, hwy á attolygasant arno yn daer, gàn ddywedyd, Y mae efe yn deilwng o’r gymwynas yma; oblegid y mae yn caru ein cenedl ni; ac efe á adeiladodd ein cynnullfa ni. Yna Iesu á aeth gyda hwynt; a phan oedd efe heb fod nebpell oddwrth y tŷ, y canwriad á anfonodd gyfeillion ato i ddywedyd, Feistr, na phoena; canys nid wyf fi deilwng i ddyfod o honot dàn fy nghronglwyd; ac yn wir ni thybiais fy hun yn gymhwys i ddyfod i’th ŵydd: dywed ond y gair a’m gwas á iachêir. Canys hyd yn nod myfi, yr hwn wyf dàn awdurdod ereill, â chenyf filwyr danaf, á ddywedaf wrth un, Dos, ac efe á â; wrth arall, Dyred, ac efe á ddaw; ac wrth fy ngwas, Gwna hyn, ac efe á’i gwna. Iesu gwedi clywed y pethau hyn á ryfeddodd wrtho, a gwedi troi, á ddywedodd wrth y dyrfa oedd yn canlyn, Yr wyf yn sicrâu i chwi, Ni chefais gymaint ffydd, hyd yn nod yn Israel. A’r rhai à ddanfonasid, wedi iddynt ddychwelyd i’r tŷ, á gawsant y gwas à fuasai glaf, yn holliach.

A dysgyblion Ioan á fynegasant iddo yr holl bethau hyn, ac efe á alwodd ddau o honynt ac á’u hanfonodd at Iesu i ofyn iddo, Ai ti yw yr Hwn sydd yn dyfod? ai un arall sy raid i ni ei ddysgwyl? Wedi iddynt ddyfod ato, hwy á ddywedasant, Ioan y Trochiedydd á’n hanfonodd ni i ofyn i ti, Ai ti yw yr Hwn sydd yn dyfod? ai un arall sy raid i ni ei ddysgwyl? Ar yr awr hòno yr oedd Iesu yn gwaredu llawer oddwrth glefydau a heintiau, ac ysbrydion drwg, ac yn rhoddi eu golwg i lawer o ddeillion. Ac efe á roddes yr atebiad hwn, Ewch, a mynegwch i Ioan y pethau à welsoch ac á glywsoch: gwneir i’r deillion weled, i’r cloffion rodio, i’r byddariaid glywed; y gwahangleifion á lanêir, y meirw á gyfodir, newydd da á ddygir i’r tylodion. A dedwydd yw yr hwn ni byddaf yn dramgwyddfa iddo.