У пагоні за морквайУзор

У пагоні за ўхваленьнем

Вось у чым рэч: ты павінен жадаць ухваленьня. Заставайся з намі - гэта зусім не ашуканства.

Ты павінен жадаць ухваленьня. Але пытаньне ў тым, ўхваленьня ад каго ты жадаеш.

Жыцьцё прымушае нам шукаць ухваленьня ад людзей. Яшчэ ў маленстве дарослыя ўхваляюць нас, калі мы робім добрыя рэчы. Нам падабаецца іхняе ўхваленьне, і мы працягваем рабіць добрыя рэчы. У школе мы або старанна вучымся, прагнучы ўхваленьня ад настаўнікаў, або гультайнічаем, каб зарабіць ухваленьне ад равесьнікаў. Пачаўшы працаваць, мы ўкладаем доўгія гадзіны, спадзеючыся ўразіць нашых начальнікаў, або набываем вялікія хаты й лепшыя машыны, каб зарабіць сабе павагу нашых сяброў ды сям’і.

І што адбываецца, калі мы атрымліваем ухваленьне ад людзей? Мы адчуваем сябе выдатна. Сьвет падаецца лепшым месцам, чымся раней. У нас бадзёры настрой. Нашая самапавага расьце.

Але.

Ты ведаў, што будзе “але”.

У рэшце рэшт, нехта з тых людзей ня ўхваліць цябе. І калі тое здарыцца, будзе хаос. Магчыма, з табой ужо такое адбывалася.

Рэч ня ў тым, што ты спадзяваўся на ня тых людзей. Ты ніколі не атрымаеш ухваленьня, якога прагнеш, ад людзей. Толькі Бог здолее задаволіць тваю глыбокую патрэбу ва ўхваленьні. І ведаеш што? Дзеля таго, каб атрымаць Ягонае ўхваленьне, табе ня прыйдзецца стаяць на галаве або паводзіць сябе нейкім асаблівым чынам. Ужо ў той самы момант, калі ты прыняў Хрыста за твайго Збаўцу й зрабіў Яго Спадаром твайго жыцьця, Бог ухваліў цябе. Вось і ўсё. Ад таго моманту ты зьяўляесься Божым дзіцём.

Ты, пэўна, ужо некалі чуў усё гэта. Але сёньня, дазволь сабе адчуць гэта. У цябе ўжо ёсьць ухваленьне, якое табе гэтак патрэбна, - ухваленьне, якое ніколі ня скончыцца і ніколі не падвядзе. Твая вартасьць умацаваная, і ты можаш быць спакойным, ведаючы, што ты маеш ухваленьне ад Бога - твайго Таты.

Паразважай: Ад каго ты шукаеш ухваленьня ў дадзены момант? Як зьмяніліся б твае стасункі, калі б ты дазволіў Богу задаволіць тую патрэбу?