OnverwagsVoorbeeld

Of ons ooit verstaan hoekom of hoekom nie, die enigste manier om enige onverwagte skok te oorkom, is om dit te hanteer. Dit maak nie saak hoe graag ons wens ons kan die situasie vermy of vryspring, of daaruit verlos word nie, daar is tye wanneer God ons deur 'n proses wil laat gaan omdat dit die beste vir ons is. 

Die uitdaging is dan om te kies om nie die vyand toe te laat om hierdie onbeplande gebeure te gebruik om ons van die lewe te beroof nie. Die vyand wil ons lewens ontspoor van die planne en doelwitte van God; indien nie vir 'n leeftyd nie, dan ten minste vir 'n tydperk. Hy wil ons fokus van God se beloftes weglei en dit na ons krisis verskuif. Hy wil ons in die hede verlam en ons visie en hoop vir ons toekoms versluier. 

Om deur dit te gaan wat jy ook al in die gesig staar, gaan nie daaroor om net te oorleef totdat dit verby is, en jou dan te onttrek vir die res van jou lewenspad nie. Om daardeur te gaan, gaan daaroor om voortdurend 'n lewe met 'n doel en passie te lewe — om altyd vorentoe te beweeg, sonder om jou visie van die doel te verloor ongeag — hoe vernietigend die onverwagse is. Vir my, om kanker in die gesig te staar, het my van voorneme laat verander. Al weet ek dat ek vir ewig in die ewigheid sal lewe, kies ek om ten volle hier op aarde te leef en elke sekonde vir God en sy koninkryksdoeleindes te laat tel, tot op die dag dat ek sterf.

Ek was nog steeds 'n ma vir my kinders; dus was ek nie van plan om toe te laat dat die nuus van kanker my geestelik van ouerskap oor my dogters beroof nie. Ek was nog steeds 'n vrou vir Nick, en ek sou nie toelaat dat hierdie nuus my emosioneel aantas nie. Ek wou teenwoordig wees in elke oomblik wat ons gehad het. Ek wou steeds ons bediening lei en elkeen van my dae op aarde tot eer van God laat tel.

Kanker was 'n toestand wat ek gehad het, nie wie ek was nie. Ek wou nie hê 'n onverwagse siektetoestand moes my algemene toestand definieer nie. Ek sou nie toelaat dat dit die atmosfeer in my huis bepaal, my van my geloof beroof, of my laat ophou om te lewe in elke oomblik wat God vir my gehad het nie. Ek kon nie. Daardie besluit was 'n uurlikse- en soms oomblik-tot-oomblik-stryd in my gedagtes en wil om dit te vermag. Ongeag waardeur ek gegaan het, was ek nog steeds 'n kind van God, 'n ma, 'n vrou, 'n onderwyser, 'n vriend en 'n dogter. Ek moes veg om gefokus te bly.

Aangepas Uit"Unexpected: Leave Fear Behind, Move Forward in Faith, Embrace the Adventure" deur Christine Caine. Kopiereg © 2018 deur Christine Caine. Herdruk met toestemming van Zondervan Uitgewers. Alle regte voorbehou.