Популярні біблійні вірші з Lúcas 22

Поділитись

Ag ráḋ: A Aṫair, má’s toil leat, beir uaim an ċailís seo. Ciḋeaḋ, ná déantar mo ṫoil-se, aċt do ṫoil-se.

Aċt ġuiḋ mise ar do ṡon-sa, ċun naċ dtraoṫaḋ do ċreideaṁ. Agus ar do ṫionntóḋ duit-se, neartuiġ do ḃráiṫre.

Agus ag breiṫ ar arán dó, ṫug sé buiḋeaċas, agus ḃris agus ṫug dóiḃ, ag ráḋ: Is é seo mo ċorp, a ḃeirtear ar ḃur son; déanaigiḋ seo mar ċuiṁne orm-sa.

Agus mar an gcéadna an ċailís, i ndiaiḋ a ṡuipéar a ċaiṫeaṁ, ag ráḋ: Is í an ċailís seo an tiomna nua i mo ċuid fola, a ḋoirtfear ar ḃur son.

Agus ṫáinic a ċuid alluis mar ḋeora fola ag sileaḋ anuas ar an talaṁ.

Aċt ná bíoḋ siḃ-se aṁlaiḋ; aċt an té is mó eadraiḃ, bíoḋ sé mar an té is óige, agus an té is ceannaire, mar an ḟreastalaiḋe.

Aċt duḃairt seisean: Deirim leat, a Ṗeadair, naċ scairt-fiḋ an coileaċ indiu, nó go séanaiḋ tú trí h-uaire go ḃfuil aiṫne agat orm. Agus duḃairt sé leo