Mga EmosyonHalimbawa

Tumangis si Jesus

Naranasan mo na ba ang masaktan na kahit na anong sabihin sa iyo'y hindi nakatulong? Maaaring nakaranas ka na ng sakit na hindi mailarawan. O maaaring sinusubukan mong aliwin ang ibang tao. Ngunit sa mga sandaling iyon, madalang na may tamang masasabi na magpapahilom ng nagdudurusa nating puso. Kadalasa'y isang taong dumaramay sa atin sa ating kalungkutan ang nakakatulong. 

Kung kaya't tatlong salita lang ang bumubuo ng isa sa pinakamakapangyarihang bersikulo sa buong Banal na Kasulatan: 

Tumangis si Jesus. Juan 11:35 RTPV05

Mismong si Jesus ay nakaranas ng kalungkutan, kapinsalaan, pighati, at hapis. At kahit alam ni Jesus kung paano magwawakas ang kuwento, tumangis pa rin Siya sa kalagitnaan nito. 

Umatras tayong bahagya upang maunawaan ang konteksto ng kamangha-manghang kuwentong ito. Nabalitaan ni Jesus ang patungkol sa isang minamahal na kaibigan, si Lazaro, na may sakit. Ipinahayag ni Jesus na hindi sa kamatayan matatapos ang sakit na ito. Ngunit habang lumalala ang sakit nito, hindi siya pinuntahan ni Jesus upang pagalingin. 

Abante tayo, alam ni Jesus na namatay na si Lazaro, at naglakbay Siya upang bisitahin ito at ang kanyang pamilya. Kinausap ni Jesus ang parehong kapatid na babae ni Lazaro, at makikita Niya silang umiiyak. Paano Siya tumugon? 

Hindi Niya minaliit ang kanilang kalungkutan. Hindi Siya nagbigay ng madadaling sagot o masarap na pakinggang mga pangungusap. Kasama nila Siya, at tumangis Siya. 

Maya-maya lang, binuhay Niya si Lazaro mula sa kamatayan sa isang hindi kapani-paniwalang himala, na mistulang paunang pahiwatig ng Kanyang paparating na muling pagkabuhay na magbibigay sa lahat ng oportunidad na maging kaibigan ng Diyos. 

Ang buhayin si Lazaro mula sa kamatayan ay nagpapaalala sa ating kaya tayong muling bigyang-buhay ng Diyos mula sa ating mga kabiguan, ating hapis, at ating kalungkutan. Kaya Niyang kunin ang nawala at gawing buo ito muli. Ngunit ang marami sa atin ay kadalasang nabubuhay sa kalagitnaan ng kuwento. Natitigil tayo bago dumating ang himala—nabubuhay sa paghihintay. 

Ang kuwento ni Lazaro ay nakakapagbigay sa atin ng pag-asa hindi lang dahil masaya ang wakas nito kundi dahil naglilingkod tayo sa isang Diyos na kasama natin sa bawat yugto ng kuwento. Tinutulungan Niya ang mga nagdurusa. Kapag umiiyak tayo, kasama natin si Jesus. Nauunawaan Niya tayo. Nakikita Niya tayo, at kinakatagpo sa ating kalungkutan at kabiguan.  

Ang ating mga emosyon ay regalo mula sa Diyos na nagpapaalala sa ating lumapit sa Diyos. Kaya't kung dumaranas tayo ng hapis, hindi natin kailangang itulak ito papalayo. Kahit na alam na natin kung paano magwawakas ang kuwento, okay lang na umiyak sa kalagitnaan dahil ang pag-iyak ay maaari pa ring maging pagsamba kung aanyayahan natin ang Diyos na makibahagi rito. 

Manalangin: Jesus, salamat sa pagpapakita sa akin kung paano ko maaaring iproseso ang kalungkutan. Salamat na sinasamahan Mo ako sa pag-iyak, sa paghihintay, at sa pagsamba. Inaanyayahan Kita sa lahat ng aking kasalukuyang kalungkutan. Tulungan akong huwag balewalain ang aking kalumbayan at bagkus ay maranasan ang Iyong kagalakan sa kalagitnaan nito. Ibinibigay ko sa Iyo ang lahat. Sa pangalan ni Jesus, amen.