การเปลี่ยนแปลงของบุตรที่หายไป โดยไคล์ ไอเดิลมานน์ตัวอย่าง

“การลงมือทำ – ถึงเวลาต้องลุกขึ้น”

การลงมือทำคือจุดที่พวกเราหลายคนติดหล่ม เรารู้ว่าสิ่งใดจำเป็นต้องทำ เราก้าวออกไปยืนบนเวที แต่เราขยับเขยื้อนไม่ได้ การกระตุ้นให้ตื่นตัวและแม้แต่การซื่อสัตย์ถึงสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำนั้นเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การลงมือทำนั้นเป็นอีกเรื่องที่ต่างไปโดยสิ้นเชิง ในพระธรรมลูกา 15:20 เราอ่านข้อความง่ายๆ ที่เปลี่ยนเรื่องราวของบุตรน้อยหลงหาย พระเยซูตรัสว่า “แล้วเขาก็ลุกขึ้นไป…”

เขาลงมือทำทันที เขารู้ว่าถึงเวลาที่เขาต้องลุกขึ้น มันเป็นเวลาที่ต้องทำอะไรสักอย่าง และนอกเสียจากว่าเรื่องราวของเราเองจะเขียนว่า “ดังนั้น เขาก็ลุกขึ้น” หรือ “ดังนั้น เธอก็ลุกขึ้น” จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้เลย

และนี่คือจุดที่อ่ะฮ่า AHA ถ่วงเวลาเราหลายคน เราได้พบกับการกระตุ้นให้ตื่นตัว เราได้พบแม้กระทั่งพละกำลังที่จะพูดความจริงแม้มันจะโหดร้าย แต่เราไม่เคยทำอะไรที่ต่างออกไป เราใช้เวลาของชีวิตส่วนใหญ่ติดกับดักอยู่ระหว่างความซื่อสัตย์และการลงมือทำ

คุณอาจกำลังอ่านบทความนี้และคิดว่า “ฉันเห็นด้วยกับคุณนะแต่ฉันไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลย”

นี่อาจจะฟังดูเย็นชา หรือบางทีอาจซ้ำซากจำเจด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือเราจำเป็นต้องเชื่อฟังพระเจ้าแม้ในช่วงเวลาที่เราไม่ได้รู้สึกชอบเลยสักนิด เมื่อใดที่เราเชื่อฟังพระเจ้าถึงแม้ว่าจะไม่มีแรงจูงใจที่จะทำเช่นนั้นเลย อารมณ์รู้สึกของเราก็จะตามทันการลงมือทำของเราในที่สุด

ลองมองย้อนไปถึงแผนการสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่คุณจำเป็นต้องทำ บางทีคุณอาจจะเคยสร้างรายการมาก่อน ไม่ว่าจะในกระดาษหรือในความคิด ระบุขั้นตอนแรก เหมือนบุตรน้อยหลงหายทำเมื่อเขาระบุว่า “ฉันจะกลับบ้านและบอกกับพ่อว่า…” เขารู้ว่าเขาจำเป็นต้องทำอะไรและเขาก็ทำมัน จงค้นหาขั้นตอนแรกของคุณและลงมือทำ ไม่ว่าคุณอยากจะทำมันหรือเปล่า และคุณอาจพบว่าระหว่างทาง ด้วยความช่วยเหลือจากพระเจ้าการกระทำที่ตอนแรกดูเหมือนเสแสร้งจะกลายเป็นการลงมือทำด้วยใจอย่างแท้จริง

* คุณได้ถูกกระตุ้นให้ตื่นตัวและมีความซื่อสัตย์ แต่ยังไม่ได้ลงมือทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำหรือไม่? อะไรคือขั้นตอนแรกที่คุณสามารถทำได้ที่จะเริ่มการลงมือทำนั้น?