การเปลี่ยนแปลงของบุตรที่หายไป โดยไคล์ ไอเดิลมานน์ตัวอย่าง

“ความซื่อสัตย์ – ความซื่อสัตย์นำมาซึ่งการรักษา”

คริสเตียนส่วนใหญ่เข้าใจและยอมรับความสำคัญของการซื่อสัตย์ ทั้งกับตนเองและกับองค์พระผู้เป็นเจ้า ในพระธรรม 1 ยอห์น พระคัมภีร์สอนเราว่า เมื่อเราสารภาพความผิดบาปต่อพระเจ้า พระองค์ทรงซื่อสัตย์และเที่ยงธรรม ก็จะทรงโปรดยกบาปของเรา และจะทรงชำระเราให้พ้นจากการอธรรมทั้งสิ้น พระคัมภีร์บอกกับเราอีกว่าพระเยซูทรงรับโทษบาปที่เราสมควรจะได้รับไว้ด้วยพระองค์เอง พระเยซูทรงสิ้นพระชนม์เพราะความบาปของเรา เพื่อที่ว่าเมื่อผมสารภาพบาปเหล่านั้น พระเจ้าจะทรงให้อภัย

โดยทั่วไป พวกเราบอกกับตัวเองว่ามันไม่จำเป็นต้องไปไกลกว่านี้ “ถ้าฉันซื่อสัตย์กับตัวเองและกับพระเจ้า ก็เพียงพอแล้ว” แต่อ่าฮ่า AHA ต้องการมากกว่านั้น

พระธรรมยากอบ 5:16 กล่าวถึงการสารภาพบาปต่อกันและกัน และจงอธิษฐานเผื่อกันและกัน “เพื่อท่านจะได้รับการรักษาให้หาย” เมื่อเราซื่อสัตย์ต่อพระเจ้าเรื่องความผิดบาปของเรา พระองค์จะทรงให้อภัย แต่หากเราซื่อสัตย์ต่อผู้อื่น เราจะได้รับการรักษา

อะไรคือความหมายของคำว่า “การรักษา”?

กิจวัตรของการสารภาพบาปต่อกันและกันจะช่วยให้เรารับผิดชอบต่อการกระทำของตนเองและให้ได้พบกับการหนุนใจที่เราต้องการ เพื่อจะหยุดวงจรการต่อสู้ดิ้นรนของเรา เมื่อเรานำสิ่งที่เราเก็บไว้ในความมืดและลากมันออกมาในที่แจ้ง เราจะพบว่ามันสูญเสียพลังอำนาจเหนือเราไปมากทีเดียว

และการรักษาที่ยากอบพูดถึงอาจจะเป็นตามคำนั้นมากกว่าที่คุณคิด ลองฟังนี่สิ หนังสือด้านจิตวิทยาสมัยใหม่เรื่องการรับมือกับความเครียดยืนยันถึงพลังแห่งการรักษาของการสารภาพบาป ผู้เขียนอ้างว่า “โดยเฉลี่ย ผู้คนที่มักเก็บความลับมีความเจ็บป่วยทางร่างกายและทางอารมณ์มากกว่าคนที่ไม่ค่อยเก็บ… [including] มีความวิตกกังวล ความซึมเศร้าและอาการทางร่างกาย เช่น ปวดหลังและปวดศีรษะ… ความอายที่มาพร้อมกับการสารภาพบาปนั้นน้อยกว่าความโล่งอกที่มากับการพูดความลับในด้านมืดของคุณออกมา”

สุภาษิต 28:13 สะท้อนผลการค้นพบนี้ “ผู้ซ่อนการละเมิดของตนไว้จะไม่เจริญ แต่ผู้สารภาพและทิ้งมันจะได้ความกรุณา”

* การสารภาพความผิดบาปต่อผู้อื่นได้ช่วยคุณอย่างไรในอดีตที่ผ่านมา? มีความผิดบาปใดที่คุณเก็บไว้เป็นความลับในใจและไม่ยินยอมที่จะเผยออกมาในที่แจ้ง?