การเปลี่ยนแปลงของบุตรที่หายไป โดยไคล์ ไอเดิลมานน์ตัวอย่าง

“การกระตุ้นให้ตื่น - การที่คุณทำความเข้าใจได้”

บ่อยครั้งที่เราพลาดจากเสียงสัญญาณเตือนภัยในชีวิตของเรา เพราะว่าเราไม่ไวต่อสิ่งเหล่านั้น เสียงปลุกที่แผ่วเบาดังเสียงพิณนั้นไม่ได้ทำหน้าที่ของมัน—ต้องใช้เสียงปลุกที่ดังสนั่นเพื่อปลุกเราให้ตื่น ดังนั้นแล้ว แทนที่จะตอบสนองต่อเสียงปลุกนั้นตั้งแต่ต้น เรากลับกดปุ่ม ของีบต่อ เสียงปลุกก็จะดังขึ้น และดังขึ้น จนกว่าในที่สุดมันจะน่ารำคาญจนเราไม่สามารถทำเพิกเฉยต่อมันได้อีกต่อไป ดังนั้นเราจึงตื่นขึ้น ขยี้ตา มองไปรอบ ๆ แล้วก็พบความต่ำตมที่ล้อมรอบเราอยู่ และสงสัยว่า เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

นี่คือคำถามของผมที่มีต่อคุณ: มีเสียงปลุกสัญญาณเตือนภัยในชีวิตของคุณตอนนี้หรือไม่?

ในพระคัมภีร์ มีตัวอย่างมากมายว่า พระเจ้าทรงส่งสัญญาณเตือนภัยออกมาในแบบใดบ้าง บ่อยครั้งที่สัญญาณเตือนภัยปลุกเราตั้งแต่ต้น ก่อนที่ทุกสิ่งจะพังทลายลงมา บางครั้งผู้คนก็คิดว่า พวกเขาตกลงไปถึงจุดต่ำสุดก่อนที่พวกเขาจะทำความเข้าใจได้ แต่หากว่าพระเจ้าทรงพยายามที่จะปลุกคุณให้ตื่นตอนนี้ เพื่อช่วยคุณจากการที่ต้องใจสลายในเมืองที่ห่างไกลภายหลังล่ะ?

2 พงศาวดาร 36:15 บอกเราเกี่ยวกับการที่พระเจ้าทรงส่งสัญญาณเตือนภัยเพื่อเตือนประชากรของพระองค์ สำนวนที่ว่า "ลุกขึ้นแต่เช้า" ไม่ได้หมายความว่า พระเจ้าทรงลุกจากเตียงในตอนเช้า อันที่จริง มันถูกเข้าใจได้ดีว่าเป็นการ "ลงมือทำบางสิ่งตั้งแต่ต้น" ในบริบทนี้ หมายถึง พระองค์ทรงส่งสัญญาณเตือนภัยออกมาอย่างรวดเร็ว เพื่อให้รับรู้ปัญหาต่าง ๆ

และเมื่อเราอ่านว่าทำไมพระองค์จึงทรงเตือน: “… เพราะพระองค์ทรงเมตตาสงสารประชากรของพระองค์…” สัญญาณเตือนภัยเหล่านี้มีไว้เพื่อประโยชน์ของเรา เพราะว่าพระเจ้าทรงรักเรา

* มีสัญญาณเตือนภัยใดบ้างที่คุณเพิกเฉยมัน เลือกที่จะของีบต่อแทนที่จะตื่นขึ้น? คุณสามารถคิดถึงบางเวลาเมื่อพระเจ้าประทานสัญญาณเตือนภัยให้คุณล่วงหน้า เพื่อช่วยคุณให้พ้นจากความเจ็บปวดใจ / ความบาป ได้ไหม?