การเปลี่ยนแปลงของบุตรที่หายไป โดยไคล์ ไอเดิลมานน์ตัวอย่าง

“ความเป็นจริง - การคุยกับตัวเอง”

เราได้เห็นส่วนผสมอย่างที่สองคือ (ความเป็นจริงที่โหดร้าย Brutal Honesty) ของอ่าฮ่าในลูกา 15:17: “เมื่อเขาสำนึกตัวได้ จึงพูดว่า…”

ไม่มีคนอื่น ๆ อยู่รอบตัวเขา มีแต่เขา และพวกหมู บางครั้งการสนทนาที่ยากที่สุด คือ ตอนที่คุณคุยกับตัวคุณเอง ความจริงที่โหดร้ายเริ่มต้นเมื่อเรามองเข้าไปในกระจก และพูดสิ่งที่เราความเห็นตามความเป็นจริง อ่าฮ่า เรียกร้องให้เราบอกความจริงเกี่ยวกับตัวเอง ให้ตัวคุณเองฟัง

บุตรที่หายไปนั้นสัตย์ซื่อกับตัวเอง เกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้รับผล ความซื่อสัตย์แบบนี้เป็นเรื่องยาก เราคงอยากให้การปลุกให้ตื่นปราศจากความจริงที่โหดร้าย

เหมือนกับภรรยาที่ตื่นมาเจอกับจิตวิญญาณที่ตกอยู่ในวิกฤตของเธอ แต่ปฎิเสธที่จะกล่าวว่า “ฉันผิดไปแล้วที่มองโลกในแง่ร้ายซะเหลือเกิน ฉันรู้ดีว่า สามีของฉันต้องการกำลังใจ และการหนุนใจจากฉัน แต่ฉันก็ได้แต่บ่นว่า และวิพากษ์วิจารณ์”

เหมือนกับสามีที่รู้อยู่แก่ใจเรื่องความบาปเรื่องเพศของเขา แต่ปฎิเสธที่จะกล่าวว่า “ปัญหาการติดหนังโป๊ของผม ได้แทรกกลางเข้ามาในชีวิตสมรสของผม และทำให้จิตใจของผมแข็งกระด้างต่อภรรยาตัวเอง”

การหลีกเลี่ยงความจริงที่โหดร้าย เป็นการลัดวงจรต่อความเปลี่ยนแปลงแบบถาวร เมื่อมีการยอมรับโดยปราศจากการกลับใจ อ่าฮ่า ก็จะไม่เกิดขึ้น เมื่อบุตรที่หายไปกลับมามีสติ เขารับมือกับตัวเองตามตรง เสียงปลุกให้ตื่น มักนำไปสู่ความสัตย์จริง การสำนึกบาป ต้องนำไปสู่การสารภาพ

ที่สุดแล้ว พระบิดาในสวรรค์ของเราทรงมองเห็น และทรงทราบทุกสิ่ง ดังนั้น จึงไม่ต้องถามเลยว่า ทำแล้วจะถูกจับได้ไหม ความซื่อสัตย์ที่ผมพูดถึงนั้น เป็นมากกว่าแค่การรับรู้ง่าย ๆ; มันเป็นการที่ใจของเราแตกสลายแบบหนึ่ง ใช่แล้ว คุณบอก คนที่จับคุณได้ว่า คุณเสียใจ แต่คุณต้องทำมากกว่านั้นอีก ในช่วงเวลาแห่งความซื่อสัตย์ เมื่อไม่มีใครอยู่รอบตัว คุณต้องพูดความจริงของตัวตนของคุณกับตัวเอง และรู้ว่า คุณสำนึกเสียใจ

นั่นเป็นความแตกต่างระหว่างความสำนึกเสียใจ และการกลับใจใหม่

* คุณเคยเจอกับการปลุกให้ตื่นตัว ที่ตามมาด้วยความจริงที่โหดร้ายเกี่ยวกับตัวคุณเองไหม? คุณจริงใจมากพอไหมเกี่ยวกับตัวเอง ซึ่งทำให้เห็นสิ่งที่คุณได้แตกสลาย และสิ่งนั้นทำให้พระเจ้าไม่พอพระทัยอย่างไร?