สดุดี 144:1-5

ขอถวายสรรเสริญแด่พระยาห์เวห์ พระศิลาของข้าพเจ้า ผู้ทรงฝึกมือของข้าพเจ้าให้ทำศึก ฝึกนิ้วของข้าพเจ้าให้สู้รบ พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงเปี่ยมด้วยความรักและเป็นป้อมปราการของข้าพเจ้า เป็นที่มั่นและเป็นผู้ช่วยกู้ของข้าพเจ้า เป็นโล่ของข้าพเจ้า ผู้ซึ่งข้าพเจ้าเข้าไปลี้ภัย ผู้ทรงสยบชนชาติต่างๆไว้ใต้อำนาจของข้าพเจ้า ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า มนุษย์เป็นใครเล่า พระองค์จึงทรงห่วงใยเขา? บุตรของมนุษย์เป็นใครหนอ พระองค์จึงทรงคิดถึงเขา? มนุษย์เป็นเพียงลมหายใจเฮือกเดียว วันเวลาของเขาเหมือนเงาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงโน้มฟ้าสวรรค์ และเสด็จมา ขอทรงแตะภูเขาเพื่อให้ควันพวยพุ่งขึ้น