I Pathyeshëm me Lisa BevereShembull

Kisha shpesh ka qenë e shpejtë për të dënuar jobesimtarët për mëkatin dhe sjelljen e tyre, megjithatë nuk duhet të jetë çudi që njerëzit që nuk e njohin Zotin veprojnë sikur nuk e njohin Zotin. Ajo për çfarë duhet të shqetësohemi, para së gjithash, është nëse po jetojmë jetë të shenjta dhe të transformuara. Ndërsa ndjekim Zotin, atëherë mund të kërkojmë mençuri për të zbuluar mirësinë e Tij ndaj botës përreth nesh në një mënyrë që i fton ata të gjejnë transformimin e tyre tek Ai.

Si bij të Perëndisë, jemi rikrijuar në Krishtin që të jemi të fortë si një diamant por të butë si një lule.

Jetojmë në një botë që përmbush atë që Pali shkruajti te Romakët 1. Shumë prej nesh kanë braktisur njohurinë dhe praninë e Zotit dhe nuk mund të njohin më bazat e modelit të Tij për njerëzimin.

Por pyet veten, a ka ndryshuar ndonjë gjë vajtimi i të këqijave të kohës tonë? Fatkeqësisht, jemi njohur më shumë për atë që jemi kundër sesa për atë që përfaqësojmë. Shenjtëria dhe shndërrimi që kërkojmë në kulturën tonë nuk do të vijë përmes gjykimit dhe dënimit tonë, por kur së pari të përballemi me problemet tona dhe pastaj lëshojmë mirësinë, mëshirën dhe shpresën e Zotit ndaj atyre që kanë nevojë për të.

Mirësia e Zotit është gjithmonë një ftesë për ne që të kthehemi tek e vërteta, sesa një miratim i mëkatit. Kjo është arsyeja pse kemi nevojë për mençurinë. Ndonjëherë, veprojmë sikur është mirë të themi që mëkati nuk është mëkat sepse nuk duam që njerëzit të ndihen të turpëruar. Sidoqoftë, duhet të jemi të gatshëm ta quajmë mëkat atë që është, por prapë ta bëjmë atë në një mënyrë që lëshon shpresë në vend të dënimit.

Shenjtëria në kulturën tonë fillon me ne duke i dhënë Perëndisë të gjithë veten tonë. Ekziston një brez që është i dëshpëruar për transformim, dhe ata janë duke pritur ta shohin atë tek ne.

Zoti thotë që Ai do të shërojë një tokë kur populli i Tij përulet dhe lutet, jo kur gjithçka vendoset në mënyrë të përsosur në qeverinë e atij vendi. Çfarë do të thotë kjo për ty?